Если у вас возникли сложности с курсовой, контрольной, дипломной, рефератом, отчетом по практике, научно-исследовательской и любой другой работой - мы готовы помочь.
Предоплата всего
Подписываем
Эвалюцыя шляхецкай дэмакратыі канец 14 – 16 ст.
У сярэдзіне ХVІ ст.у ВКЛ завяршыўся працэс фарміравання адносін феадальнай уласнасці, катэгорый феадалаў і залежнага насельніцтва, а таксама форм іх землеўладання і землекарыстання. Да гэтага часу ў ВКЛ сфарміраваліся чатыры саслоўі: феадалаў, духавенства, мяшчанства і сялянства. Феадалы (свецкія і духоўныя) і феадальна залежныя сяляне складалі асноўныя класы феадальнага грамадства.
Клас феадалаў меў сваю ўнутраную градацыю. На вяршыні іерархічнай лесвіцы стаяў уладар дзяржавы – вялікі князь (гаспадар), які лічыўся вярхоўным землеўладальнікам у краіне, а таксама меў свае ўласныя зямельныя ўладанні. На прыступку ніжэй на іерархічнай лесвіцы стаялі буйныя феадалы, так званыя магнаты – князі і паны, якія валодалі зямлёй на правах вотчыны (спадчыннага трымання). Далей ішлі баяры (сярэднія і дробныя феадалы), якія складалі самую шматлікую групу сярод пануючага класа. З пачатку ХV ст. на іх пачала распаўсюджвацца паланізаваная назва “шляхта”, якая паступова выцесніла першапачатковую. Яны валодалі зямлёй умоўна (пры ўмове нясення вайсковай службы на карысць вялікага князя або буйных феадалаў).
Фарміраванне шляхты ВКЛ спачатку насіла параўнаўча абмежаваны этнасацыяльны і этнарэгіянальны характар. Першы саслоўны прывілей, выдадзены ў Вільні 20 лютага 1387 г.(с.176,1) польскім каралём і вялікім князем літоўскім Ягайлам, (паводле вышэйназванай граматы знаць каталіцкага веравызнання, якая ў большасці была балцкага паходжання, атрымлівала неабмежаваныя правы валодання і распараджэння сваімі вотчынамі, а таксама вызвалялася ад выканання шэрага дзяржаўных павіннасцей. На праваслаўных землеўладальнікаў, што вялі сваю радаслоўную з “рускіх” (сенняшніх беларускіх, украінскіх), гэты прывілей не распаўсюджваўся.) прызначаўся для літоўскіх князёў і баяраў (рыцараў), якія прынялі каталіцтва ў адпаведнасці з Крэўскім актам 1385 г. прадугледжваў інкарпарацыю ВКЛ у склад Польскага каралеўства. Прывілей 1387 г. вызваляў рыцарства амаль ад усіх дзяржаўных павіннасцяў, акрамя абавязку несці ваенную службу і ўдзельнічаць у будаўніцтве гаспадарскіх замкаў, замацоўваў за ім права распараджацца і перадаваць у спадчыну свае ўладанні і маёмасць, свабодна выдаваць дачок замуж (без санкцыі вярхоўнай улады), засноўваў тэрытарыяльныя судовыя органы.
Гарадзельскія прывілеі 1413 г.,(с.178,1) (паводле якой праваслаўная знаць ВКЛ і Рускага ставілася ў яшчэ больш дыскрымінацыйнае становішча. Параграф трэці Гарадзельскага прывілея, устанаўліваў, што толькі “каталікі, Рымскай царкве падуладныя”, маглі валодаць і карыстацца эканамічнымі і палітычнымі перавагамі і падараваннямі пануючаму саслоўю з боку вярхоўнай улады. У параграфе шостым пацвярджалася забарона на шлюбы паміж каталікамі і праваслаўнымі. У параграфе дзевятым Гарадзельскага прывілея, па якім на “дастоінствы, месцы і пасады” прызначаліся “толькі каталіцкай веры прыхільнікі і падуладныя” ) паводле якіх літоўскія баярскія роды, якія перайшлі ў каталіцтва, увайшлі ў польскія гербавыя брацтвы, былі прызваныя замацаваць прывілеяваны статус новага саслоўя сярод уласна літоўскага этнасу, Літвы і літоўскай каталіцкай шляхты ва ўзаемаадносінах з іншымі землямі ВКЛ, праваслаўным "рускім "(беларуска-украінскім) баярствам і княжацкай арыстакратыяй, а таксама статус самога ВКЛ у яго адносінах з Польшчай. Аднак, ствараемы такім шляхам падзел грамадства па этнарэлігійнымі прыкметах абяцала будучыя разлад. Пасля смерці Вітаўта якая расце напружанасць вылілася ва ўнутраную вайну пачатку 30-х гадоў паміж прэтэндэнтамі на трон, у якой вялікага князя літоўскага Свідрыгайлу падтрымлівалі значныя пласты беларуска-ўкраінскага баярства. Прадастаўленне аналагічных шляхецкіх правоў "рускім" феадалам ВКЛ у 1434 г. дазволіла, аднак, схіліць вагі на карысць літоўска-польскага прэтэндэнта Жыгімонта Кейстутавіча. У 1447 г. правы "рускіх" феадалаў былі замацаваны новым шырокім прывілеем,(Першы заканадаўчы акт, што забараніў прыём уцекачоў, з_яўляецца Прывілей 1447 г. феадалам ВКЛ. Паводле яго вялікі князь і іншыя феадалы ўзаемна абязаліся не прымаць у свае маёнткі з чужых; гэты артыкул, які ўзаконіў правы феадалаў на пошук і вяртанне ўцекачоў, а таксама абавязак феадалаў, што іх прынялі, выдавваць іх таму, ад каго яны ўцяклі, з_явіўся першым асноўным законам сістэмы норм па ахове прыгонніцтва, што складвалася. Таму Прывілей 1447 г. паклаў пачатак заканадаўчаму афармленню і замацаванню прыгоннага права ў ВКЛ.) які В.Пічэта назваў Вялікай хартыяй вольнасцяў. Сваю юрыдычную сілу захавалі толькі пункты Гарадзельскай уніі, якія забаранялі некатолікам займаць важныя дзяржаўныя пасады, цэнтральныя "вряды". Але практыка грамадска-палітычнага жыцця і рэлігійна-культурная асіміляцыя прадстаўнікоў кіруючай дынастыі, якія атрымоўвалі дамены ў глыбіні ўсходнеславянскага арэала, паступова скасоўвала і гэтыя абмежаванні. Яны ўжо не згадваюцца ў Статуце 1528 г. і канчаткова ліквідуюцца напярэдадні Люблінскай уніі ў віленскім і гарадзенскім прывілеях 1563 і 1568 гг.
Польскі ўплыў.
У саслоўным фарміраванні шляхты ВКЛ і ў эвалюцыі дзяржаўнага ладу істотнае значэнне мелі сувязі з Польшчай (1). У многіх сучасных публікацыях падрабязна апісваюцца знешнепалітычныя канфлікты ВКЛ з Польшчай, яго супраціў палітычным амбіцыям і планам кіруючых колаў Кароны. Мала хто з гэтым спрачаецца. Спробы сапраўднага аб'яднання Польшчы і ВКЛ доўга не маглі завяршыцца поспехам. Ні Крэўская, ні Гарадзельская уніі не рэалізавалі ўсіх закладзеных у іх палітычных пастулатаў.
Менш увагі надаецца іншаму гістарычнаму феномену: доўгаму і даволі эфектыўнаму супрацоўніцтву двух буйных самадастатковых дзяржаў. У гістарычнай рэтраспектыве канца XIV-XVI стст. яго цяжка растлумачыць толькі ўзрастаючым знешнепалітычным ціскам - варожымі адносінамі з Ордэнам, Святой Рымскай імперыяй. Маскоўскай Руссю, Крымскім ханствам і што стаіць за іх спіной Атаманскай Портай. Бо ў рэшце рэшт этапы мірнага суіснавання ВКЛ амаль з усімі суседнімі дзяржавамі перавышалі па сваёй працягласці перыяды ваенна-палітычнага супрацьстаяння. Справа зусім не толькі ў знешняй палітыцы і сумеснай абароне.
Справа яшчэ і ў тым, што з часоў Крэўскай і Гарадзельскай уній канца XIV - пачатку XV ст. пачынаецца глыбокае ўздзеянне значна больш развітай польскай культуры і польскіх парадкаў, саслоўна-прадстаўнічых інстытутаў Польшчы на прывілеяваныя слаі ВКЛ. прычым шляхта ВКЛ была зацікаўлена ў гэтым уздзеянні. З іншага боку, больш аўтарытарная ўлада манархаў у ВКЛ, спадчынным валоданні Ягелонаў, надавала вялікую ўстойлівасць і уніі. II у нейкай меры самой Польшчы. (Амаль усе каралі Польшчы з канца XIV ст. Былі першапачаткова абраныя ў ВКЛ вялікімі князямі. А ўжо потым, іншы раз нават без асаблівага энтузіязму, пасаджаныя і на польскі трон).
Заканадаўчыя акты 30-х-40-х гадоў XV ст. аформілі политэтничный статус шляхты ВКЛ. На працягу некалькіх дзесяцігоддзяў яна набыла большасць з тых правоў і прывілеяў, якія польскае рыцарства дамаглося раней, але дамагалася нашмат даўжэй і складаней. Нягледзячы на фарміраванне шляхецкага саслоўя, што ў рэшце рэшт павінна было прывесці да стварэння аналагічнага ці блізкага да польскага грамадска-палітычнага ладу, далейшае развіццё ВКЛ. аднак, адрознівалася ад кароннага. Асноўнай прычынай гэтага было. відавочна, імкненне вялікіх князёў літоўскіх захаваць сваю ўладу ў вялікай полиэтничном дзяржаве са складаным узаемадзеяннем цэнтраімклівых і цэнтрабежных тэндэнцый, неаднародным тэрытарыяльна-адміністрацыйным падзелам і этнарэлігійнымі дыспрапорцыямі. Да таго ж, амаль увесь XV ст. быў часам хоць і замарудзілася, але тым не менш яшчэ доўжыўся тэрытарыяльнага пашырэння ВКЛ, што ў сваю чаргу патрабавала моцнай вялікакняжацкай улады. Вярхоўная ўлада, зацікаўленая ў падтрымцы ўплывовай шляхты, прыдворных колаў і шляхты-рыцарства, шчодра расплачвалася за гэта раздачай зямель з домену, намінацыямі на дзяржаўныя "вряды", прадстаўленнем усяму стану або асобным асобам иммунитетных і іншых прывілеяў. Другая палова XV ст. - Час фармавання новай феадальнай эліты буйных уласнікаў-"паноў", значна пацясніўшай родавую (княжацкую) арыстакратыю.
Напярэдадні рэальнай уніі.
У канцы XV ст. вялікі князь літоўскі быў вымушаны ўпершыню пайсці на сур'ёзнае абмежаванне сваіх функцый і падзяліць уладу з Радай паноў. Ключавую ролю ў ёй ігралі прадстаўнікі найбольш уплывовых і багатых свецкіх і духоўных родаў, высокія "ўраднік" - ваяводы, кашталяны, маршалкі, каталіцкія біскупы і іншыя Уступаючы на пасад у жніўні 1492 г., Аляксандр пацвердзіў папярэднія агульнадзяржаўныя прывілеі і выдаў новы. Гэты заканадаўчы акт, а таксама пачатак больш ці менш рэгулярнай дзейнасці вальных соймаў ВКЛ адкрылі шлях працэсу складвання саслоўна-прадстаўнічай манархіі.
У новае стагоддзе ВКЛ уваходзіла з цяжкім грузам нявырашаных і вострых праблем: упершыню ў гісторыі яно пацярпела буйную стратэгічную няўдачу ў вайне 1500-1503 гг. з Вялікім княствам Маскоўскім. Ды і сама вайна, нягледзячы на папярэдні дынастычны шлюб Аляксандра з дачкой Івана III - Аленай, набыла нечакана рэзкія і небяспечныя для ВКЛ канфесійныя абрысы: кіраўнік памацнеўшай і адчуўшай свае сілы Маскоўскай дзяржавы разам з яе духоўнай іерархіяй выступілі з прэтэнзіямі на палітычную спадчыну ўсёй Кіеўскай Русі (сваю "спрадвечную" вотчыны) і, натуральна, абвясцілі сябе заступнікамі і абаронцамі ўсяго праваслаўнага насельніцтва ВКЛ. Паслам суседняй дзяржавы тлумачылася, што "рускія" землі ВКЛ з'яўляюцца законным спадчынай Рурыкавічаў.
Няўдачай скончыўся апошні ў гісторыі ВКЛ долюблинского перыяду праект адраджэння Фларэнційскай царкоўнай уніі, падтрыманы Аляксандрам, кіеўскім мітрапалітам Іосіфам Булгариновичем і віленскім біскупам Альбрэхтам Табарам. Рымскі першасвятар скептычна паставіўся да гэтых планаў, але не адмовіў Табару ў дазволе выкарыстоўваць моцныя сродкі (права мяча) для падаўлення бунтаў і выступаў мясцовага насельніцтва. Паўстанне Міхаіла Глінскага, праз некалькі гадоў таксама спрабаваў выкарыстаць этнарэлігійнымі супярэчнасці ў сваіх мэтах, паказала, што час спроб "зверху" ўвядзення царкоўнай уніі без адпаведнай сацыяльнай падтрымкі сышло ў мінулае.
У давяршэнне да ўсяго падпісаны ў 1501 г. у Мельніку дагавор аб ператварэнні персанальнай (дынастычнай) уніі ў рэальнае аб'яднанне ВКЛ з Польшчай не быў рэалізаваны. Вальны сойм ВКЛ спакваля сабраўся толькі ў 1505 г. і не ратыфікаваў пагаднення.
У гэтай сітуацыі ў першай палове XVI ст. паскараецца працэс агульнай кансалідацыі кіруючых і прывілеяваных слаёў ВКЛ, шляхты і магнатэрыі незалежна ад іх этнічнага паходжання і рэлігійных поглядаў і пашыраюцца ролю і функцыі старых (Рада паноў, гаспадарская канцылярыя) і адносна новых сацыяльна-палітычных інстытутаў (вальных соймаў). Статуты ВКЛ 1528, 1566 гг., Соймавыя рашэнні, змены ў этнаканфесійным складзе Рады, адміністрацыйна-тэрытарыяльная і судовая рэформы сярэдзіны 60-х гадоў - усё гэта замацоўвала прыкметную тэндэнцыю ператварэння прывілеяванага саслоўя ў адзіны, складзены з прадстаўнікоў розных этнасаў, палітычны народ-шляхту ВКЛ , у афіцыйнай тэрміналогіі звычайна называемы "літвінамі".
Сярэдняя шляхта ВКЛ, добра знаёмая з польскімі парадкамі, бачыла ў далейшым збліжэнні з Каронай магчымасць рэалізаваць свае планы, дамагчыся прававой роўнасці ўсяго саслоўя. Жыгімонт-Аўгуст, падтрыманы большасцю магнатаў, у першую чаргу Радзівіламі, доўга супраціўляўся аб'яднанню ВКЛ з Польшчай. Статус вялікага князя (у параўнанні з цямнеючым бляскам польскай кароны) азначаў статус манарха рэальнага, кіруючага, і ўзмацняў яго пазіцыі ў самой Польшчы. Акрамя таго, ён практычна гарантаваў трон ВКЛ за пераемнікамі дынастыі. Жыгімонт Аўгуст не мог, аднак, публічна процідзейнічаць узмацніўшымся патрабаванням польскай шляхты паскорыць працэс аб'яднання. Гэтаму перашкаджала гістарычная традыцыя, неаднаразова пацьверджаная яго папярэднікамі. Таму ў адным са сваіх таемных лістоў ён падбухторваў блізкага да яго троцкага ваяводу Мікалая Радзівіла Рудога выкарыстаць свой уплыў для зрыву гэтыя задумы. У выніку віленскі сойм 1551 г. не падтрымаў новыя аб'яднаўчыя ініцыятывы каронных соймаў 1548 і 1550 гг. (2)
Пры ўсім тым абарона былых адносін ВКЛ з Польшчай станавілася ўсё больш складаным. Без значных саступак шляхце немагчыма было патрабаваць узрастаючых надзвычайных падаткаў, неабходных для ваенна-палітычных патрэбаў, і чакаць асаблівай рэўнасці шляхты ў паспалітым рушэнні. Існавалі і іншыя істотныя праблемы, у тым ліку сталы недахоп сродкаў у казне (Скарбы). Справа ўскладнялася адсутнасцю прамых нашчадкаў Жыгімонта Аўгуста і няўдала распачатай ў 1558 г. Лівонскай (Інфлянцкай) вайной.
Крызіс стаў вырашацца ў пачатку 60-х гадоў. На ваенна-палявым сойме пад Віцебскам у верасні 1562 г. шляхта ўпершыню выступіла з жорсткімі патрабаваннямі да вярхоўнай улады - пачаць неадкладныя перамовы з Польшчай аб уніі. Важкім палітычным аргументам гэтых патрабаванняў стала шокавая для кіруючых элітаў Польшчы і ВКЛ вестка аб захопе Полацку войскамі Івана IV 15 лютага 1563 г. На каронны сойм 1564 г. Жыгімонт-Аўгуст, апошні рэнесансны кароль і вялікі князь дынастыі Ягелонаў, вядомы сваёй прыхільнасцю да раскошы, з'явіўся ў сціплай шляхецкім адзенні. У тым жа годзе ён адмовіўся ад спадчынных правоў на ВКЛ і перадаў іх Кароне.
Люблінская унія 1569 г.
Рэформы 1564-1565 гг. наблізілі грамадска-палітычны лад ВКЛ да польскага. Акт Люблінскай уніі ад 1 ліпеня 1569 г. акрэсліў асноўныя канструкцыі грамадска-палітычнага ладу Рэчы Паспалітай і саслоўныя правы шляхты. Прысутныя на сойме Прэлаты, свецкія і духоўныя паны-рада, князі, дзяржаўныя чыны, земскія паслы ВКЛ і Польшчы абвясцілі, што ў мэтах выканання папярэдніх пагадненняў яны заключаюць новы дагавор аб аднаўленні і выпраўленні "часткова парушанай уніі і самаго злучэння". Польскае каралеўства і ВКЛ абвяшчаліся "адзіным непадзельным і неразрозным целам", агульнай Рэччу Паспалітай, якая злучыла "у адзін народ дзве дзяржавы і народа" (4). У склад Кароны, у значнай меры па жаданні мясцовай шляхты, увайшлі землі Валыні і Кіеўскага ваяводства.
Акт уніі прадугледжваў адмову ад прынятай раней працэдуры адасобленага выбару і ўзвядзення на трон вялікага князя літоўскага - "каб ніякага следу і нічога падобнага папярэднім цырымоніям не было". Агульны манарх павінен быў абірацца разам і каранавацца ў Кракаве. Адсутнасць аднаго з бакоў не павінна было стаць перашкодай для абрання манарха. Паколькі, аднак, захоўваўся дзяржаўны тытул і асобная адміністрацыя ВКЛ (urzеdy), то абвяшчэнне абранага караля вялікім князем літоўскім, рускім, прускім, мазавецкім, жамойцкім, кіеўскім, валынскім, поляшским і інфлянцкім павінна было ажыццяўляцца адначасова.
Унія ўводзіла агульны (вальны) каронны сойм для "абодвух народаў пад каралём польскім", агульнае прадстаўніцтва "паноў польскіх і літоўскіх" у сенаце, роўна як і паслоў у "пасольскай хаце". Агаворваліся магчымасць абмеркавання сваіх праблем на сеймавых сесіях і па-за іх, у самой Польшчы і ў ВКЛ, глуха згадвалася ўзаемная дапамога ва ўсіх магчымых "нягодах". Ліквідаваліся мытныя пошліны (акрамя купецкіх), устанаўлівалася адзіная манета. У адносінах з іншымі дзяржавамі РП выступала як адзіная дзяржава, меркавалася ажыццяўленне адзінай палітыкі ў "справах важных для абодвух народаў", сумесная арганізацыя пасольстваў і падпісанне дамоваў. Сама РП была пабудавана па федэратыўнаму прынцыпе: Карона і ВКЛ захоўвалі сваю тэрыторыю, адміністрацыю, скарб, войска, судовую і прававую сістэмы. Прызнанне спецыфічных асаблівасцяў і інтарэсаў ВКЛ адразу пасля Люблінскай уніі было зафіксавана таксама так званымі літоўскімі канстытуцыямі. З 1581 г. нярэдка дапаўняўшымі агульныя рашэнні ("ухвалы") вальных соймаў (5).
Іншыя ключавыя артыкулы агаворвалі сацыяльна-прававыя праблемы: новы манарх абавязваўся ўжо ў час сваёй каранацыі публічна пацвярджаць ў адным акце правы, прывілеі і вольнасці абодвух народаў і дзяржаў. У асаблівых артыкулах канкрэтызаваліся гэтыя абавязацельствы: захаванне дзеючых законаў, статутаў, судовых рашэнняў, якія тычацца ўсіх саслоўяў і перш за ўсё "княжацкага стану і шляхецкіх прозвішчаў". Пацвярджалася права ўласнасці на рухомую і нерухомую маёмасць, наданні і даходы, звязаныя з вышэйшымі пасадамі, валоданне зямлёй і сенажацямі на падставе пісьмовага і звычайнага права.
Магнаты ВКЛ дамагліся ўключэння ў акт уніі артыкула, забараняўшага працэс экзэкуцыі, ажыццёўленай у сярэдзіне XVI ст. у Польшчы, праверкі і перагляду вялікакняжацкіх наданняў, прывілеяў, дадзеных розным народам, землям, паветам, абывацелям, канкрэтным асобам і шляхецкім родам, розных здзелак з уладаннямі і г. д. Спынялася далейшая раздача гаспадарскіх уладанняў у ВКЛ, акрамя тых, якія маглі адысці да іх пазней з уласнасці князёў, шляхты, вяльможаў. Гэтыя маёнткі кароль мог дараваць шляхце Кароны і ВКЛ для забеспячэння земскай ваеннай службы. Шляхта абодвух народаў атрымала магчымасць набываць землі як у Польшчы, так і на тэрыторыі ВКЛ.
Люблінская унія, як бачым, была заключана на прынцыпах прававой роўнасці Польшчы і ВКЛ, але рэальная палітычная сітуацыя істотна змянілася. Сярод 140 сенатараў на вальных соймах толькі 27 былі літвінамі. Падобная дыспрапорцыя захоўвалася і ў далейшым, хоць колькасць прадстаўнікоў вышэйшай палаты некалькі ўзрасла пасля далучэння Інфлянтаў у 1598 г., заваёвы Чарнігаўскай зямлі і аднаўлення Смаленскага ваяводства ў 30-х гадах XVII ст. У пасольскай хаце з 114 паслоў літвінамі было 48 (6).
Гэтыя адрозненні былі абумоўлены большай колькасцю адпаведных службовых і духоўных асоб у Польшчы (ваяводаў, каштэлянаў, міністраў, каталіцкіх біскупаў), тым больш пасля інкарпарацыі Падляшша і ўкраінскіх зямель. Зразумела, што разам з манархам-католікам гэта давала пэўныя перавагі польскім прадстаўнікам у сойме пры разглядзе спраў усімі соймуючымі станамі (кароль, сенатары і паслы Польшчы і ВКЛ).
Ад Люблінскай уніі і выйгралі, і прайгралі ўсе бакі. Польшча атрымала значныя тэрытарыяльныя прырашчэння ў выглядзе зямель, якія раней уваходзілі ў ВКЛ, перспектыву шляхецкай каланізацыі вялікіх абшараў і неспакойную мяжу з Вялікім княствам Маскоўскім. Надмерна разрослае паўднёва-ўсходняе падбрушша абяцала ёй новыя сутычкі з Крымскім ханствам і яго магутным пратэктарам - Атаманскай Портай. Адносіны з казацкай вольніцай, слава богу, уяўляліся яшчэ туманнымі. Акрамя таго, воленс-ноленс, у актах уніі было запісана ўзаемнае абавязацельства бакоў падтрымліваць адзін аднаго ў выпадку шырокіх ваенных дзеянняў і іншых буйных палітычных ускладненняў. (Польшчы гэта абыходзілася даражэй: чорная дзірка каронных выдаткаў на кварцянае войска, рэестравае казацтва, ды і на большае паспалітае рушэнне).
ВКЛ у выніку падпісання рэальнай уніі страціла ўкраінскія землі, але падоўжыла сваё існаванне на некалькі стагоддзяў, амаль цалкам пазбавілася ад пастаяннай пагрозы буйных набегаў крымчакоў і маштабнай вайны з Турцыяй. Унія дала магчымасць дамагчыся пералому ў Лівонскай вайне, замацаваць ленныя правы на Інфлянты сумесна з Польшчай (7).
У пачатку XVII ст. магчымасці РП здаваліся настолькі значнымі, што была зроблена спроба перадзелу Усходняй Еўропы. Ілюзіі, народжаныя маштабнымі "маскоўскімі экспедыцыямі" і прэтэнзіямі на маскоўскае царства, зніклі толькі пасля няўдалых паходаў новага караля і вялікага князя літоўскага Уладзіслава IV у 30-х гадах XVII ст.
З узмацненнем польскага ўплыву і культурна-канфесійнай паланізацыяй магнатэрыі і значнай часткі шляхты і гарадскіх вярхоў узрос таксама ўдзел шляхты ВКЛ у палітычным і духоўным жыцці Кароны і ўсёй Рэчы Паспалітай, пашырыліся сувязі з польскай і заходняй культурай. Кіруючая эліта ВКЛ імкнулася рэальна захаваць дзяржаўны суверэнітэт у тых межах, якія былі агавораны уніяй, або нават пашырыць яго, баялася празмернага росту польскага ўплыву, перадзелу ўласнасці, уцягвання ў небяспечныя знешнепалітычныя акцыі, не адпавядаючыя ўласным інтарэсам Княства. Статут ВКЛ 1588 г., які завяршыў інтэнсіўны працэс кадыфікацыі агульнадзяржаўнага права, не быў прадстаўлены вальнаму сойму і быў уведзены ў дзеянне дзякуючы асабістым сувязям падканцлера Льва Сапегі і прывілею Жыгімонта III. Нішто так не размяжоўвала две дзяржавы на працягу некалькіх стагоддзяў, як розныя прававыя сістэмы. Не вельмі спяшалася шляхта аказваць дапамогу Польшчы і ў яе войнах з Портай, Швецыяй, крымчакамі, у падаўленні бунтаў і паўстанняў на ўкраінскіх землях; пільна сачыла за выкананнем нормаў Статута аб наданні дзяржаўных пасадаў толькі шляхце ВКЛ ("тубыльцам").
Пасля завяршэння Лівонскай вайны заставаліся вострыя праблемы заключэння працяглага міру з Масквой. Частка маскоўскіх баяраў, якія эмігравалі ў ВКЛ, падтрымлівала партыю вайны ў разліку на вяртанне ў свае вотчыны. Згадваючы ў 1586 г. аб адной з такіх спробаў беглага баярскага сына, кн. Мікалай Крыштаф Радзівіл з вялікай раздражнёнасцю пісаў аб "балбатні гэтага шматкі", які падбухторваў да працягу Лівонскай вайны. "Ды і што яна можа даць Літве? Хаця б кароль авалодаў усім аж да залатой бабы (8) што Літве з таго? Што за правы Літвы да рускіх землях? Хіба што воўчыя ... А нас зноў заваююць па-старому ... Лепш ляжаць упітым, чым забітым "(9). Не ўдаючыся ў разгляд усіх мнагазначных наступстваў альянсу з Польшчай, варта адзначыць толькі, што для шляхты ВКЛ адукацыю РП азначала важны этап яе палітычнай і сацыяльнай эмансіпацыі.
Грані талерантнасці.
Наступным пасля Люблінскай уніі важнейшым заканадаўчым актам, які пашыраў канфесійныя (царкоўна-рэлігійныя), сацыяльныя і палітычныя правы шляхты, было рашэнне Варшаўскай канфедэрацыі, прынятае і падпісанае на канвакацыйным сойме 28 студзеня 1573 г., праз год пасля Варфаламееўскай ночы. Падзеі ў Францыі выклікалі, як вядома, рэзкую крытыку шэрагу рэфармацыйных публіцыстаў, у тым ліку Сымона Буднага, які выдаў у 1576 г. у Лоску пераклад брашуры Францыска Хотмана "Аб furiach albo аб szalenstwach francuskich". Беларуска-літоўскія кальвіністы разам з польскімі рэфарматарамі, несумненна, стаялі каля парогаў варшаўскай акцыі, тым больш, што ў канцы 60-х - пачатку 70-х гадоў пратэстанты пераважалі ў вышэйшых структурах Рады паноў ВКЛ і ў літоўскай частцы сената (10). Акт Варшаўскай канфедэрацыі набываў асаблівае значэнне ў ВКЛ з яго надзвычай складанай этнаканфесійнай структурай. Акрамя трох асноўных галін хрысціянства, да якіх пазней дадаліся яшчэ дзве - уніяцкая і стараабрадная, тут былі распаўсюджаны юдаізм, мусульманства: побач з беларусамі, літоўцамі, украінцамі. рускімі і палякамі жылі габрэі, татары, караімы, армяне і інш
Рымскі пасланнік пры двары Жыгімонта-Аўгуста Джуліо Руджиеро напярэдадні Люблінскай уніі паведамляў Пію IV, што ў "Літве ерасі, распаўсюджаны шырэй, чым у Польшчы". Пазней іншы папскі нунцый, відаць даволі спрактыкаваны ў ерасях, толькі ў сталіцы ВКЛ налічыў 60 сектаў сярод упартага ("упартого") паспалітага люду: "Нярэдка ў адной сям'і бацька прытрымліваецца сваёй секты, маці - другой, дзеці-трэцяй" (11). У Вільні, сапраўды, з даўніх часоў было рэдкае царкоўна-рэлігійнае шматквецце, што не перашкодзіла, праўда, мясцовым мяшчанам ў 1557 г. збіць рускіх манахаў-уцекачоў, якія прапаведвалі Новае вучэнне (Феадосіі Касы, старац Арцемій і інш.) Затое прыгрэў іх у сваёй віленскай камяніцы самы высокі саноўнік ВКЛ, віленскі ваявода і канцлер, асноўны апякун беларуска-літоўскай рэфармацыі, князь Мікалай Радзівіл Чорны.
Варшаўская канфедэрацыя 1573 г. ад усяго рыцарства і іншых прадстаўленых станаў дэкларавала рэлігійны мір паміж "абывацелямі тых панств" - Польшчы і ВКЛ. "А так як у Рэчы Паспалітай існуюць вялікія разыходжанні сярод хрысціян, імкнучыся папярэдзіць магчымыя ўскладненні, вядомыя па іншых каралеўствах, абяцаем ад свайго імя і ад імя нашчадкаў нашых, пад нашай прысягай, верай, гонарам і сумленнем, захоўваць вечна мір і спакой сярод вернікаў , не праліваць кроў з-за разыходжанняў і адрозненняў у веры, не дапускаць судовых пераследаў - канфіскацыі уладанняў і іншай маёмасці, зняволення ў турмы, выгнання і публічнай знявагі і ніякім чынам не спрыяць у гэтым улады і ніякім органам "(12).
Гісторыя еўрапейскіх дзяржаў на самой справе давала нямала прыкладаў сварак і грамадзянскіх войнаў, выкліканых рэлігійнымі пераследамі. Ананімны аўтар "Апокрисиса" у 1597 г. спасылаўся на прыклады многіх краін, дзе насельніцтва гвалтоўна прымушалася да адмовы ад сваіх рэлігійных традыцый: "За прымусам дайшло да спрэчак, ад спрэчак да ўскладненняў, ад ускладненняў да расколу, ад расколу да ўнутранай вайны. Што можа быць горш на свеце? Зневажанне Божага і натуральнага права, гвалты, падпалы, наезды, кровапраліцце, спустошанасць ... " (13)
Пракламуючы агульную талерантнасць для грамадзянаў Рэчы Паспалітай, акт Варшаўскай канфедэрацыі даваў рэальную рэлігійную свабоду толькі шляхце і права свецкім і духоўным панам настаўляць сваіх падданых і караць іх у справах веры. Пры гэтым ад імя караля падкрэслівалася, што "гэтая канфедэрацыя ніяк не прымяншае ніякай улады іх над падданымі ... і не вызваляе тых ад поўнага падпарадкавання" (14).
Нам невядомыя, аднак, якія-небудзь выступы сялян, выкліканыя рэлігійнымі пераследамі. Факты абмежавання іх канфесійнай свабоды ў апошняй трэці XVI ст. даволі рэдкія. У 1588 г. віленскі біскуп Юры Радзівіл перадаў касцёлу ў Мядзведзічы каля Нясвіжу "засценак папоўскі, што поп рускі трымаў" з такім тлумачэннем: "Бо яго ў тым маёнтку нашым з-за расколу царкоўнай грамады, як біскуп, трываць больш не мае намеру" ( 15). У большасці выпадкаў, аднак, свецкія феадалы ВКЛ у апошняй трэці XVI ст. былі досыць талерантныя і ўлічвалі магчымасць ускладненняў пасля Варшаўскай канфедэрацыі. Нават такі руплівы каталік, як Мікалай Радзівіл Сіротка, у 1574 г. не мог вырашыцца на выгнанне пратэстантаў са свайго віленскага палаца і толькі паступова замяняў кальвінскіх пастараў у Нясвіжы, Клецку, Міры і іншых уладаннях (16). Не пустой справай была павага да памяці сваіх продкаў, традыцый роду. фамільным сямейных пахаванняў. Віцебскі ваявода Мікалай Сапега ў 1599 г. завяшчаў пахаваць сябе ў рымскім касцёле ў маёнтку яго Кодані "пры жонцы Ганне ... прыстойна, згодна рэлігіі маёй грэцкай" (17).
Канфедэрацыю падпісалі 98 асобаў, сярод іх, па падліках І.Мацішэўскага, па меншай меры 41 каталік, але большая частка каталіцкай іерархіі ўстрымалася або асудзіла яе. Гнезненскі арцыбіскуп Уханьскі не падпісаў акт, а рымскі першасвятар Рыгор XIII заўважыў, што Варшаўская канфедэрацыя надае свабоду перакананняў нават магаметаніну ці эпікурэйцу (18). Незадаволеныя канфедэрацыяй былі і некаторыя дзеячы еўрапейскай Рэфармацыі, у тым ліку Тэадор Бэза і Жан Кальвін.
Нягледзячы на ўнушальную апазіцыю, гэтая, паводле словаў уніяцкага пісьменніка пачатку XVII ст. І.Марахоўскага, "премерзкая" канфедэрацыя была пацверджана Стэфанам Баторыем і ўключана ў абавязковыя канстытуцыі. У 1588 г. акт канфедэрацыі ў перакладзе на "рускі" (старабеларуская) мова быў надрукаваны ў трэцім Статуце ВКЛ (разд. 3, артыкул 3), а ў пачатку XVII ст. і ў некаторых яго польскамоўных выданнях той жа друкарні Мамонічаў.
Завяршальны этап найбольш плённай заканатворчай дзейнасці шляхты прыходзіцца на апошнюю трэць XVI ст. Унутраны лад Рэчы Паспалітай стаў настолькі ўстойлівым, а правы шляхты настолькі шырокімі, што прадстаўнікі розных палітычных груп і соймавых партыяў маглі бяспечна абмяркоўваць у перыяды міжкаралеўя (інтэррэгнума) самыя адыёзныя кандыдатуры на трон: ад вінаватага разні гугенотаў ў Парыжы Генрыха Валуа да Івана IV і яго прыдуркаватага сына Фёдара. Іншая справа, што гэта не выключала іх асуджэння за дэспатычныя метады кіравання або няздольнасць належным чынам выконваць функцыі манарха. Апошняе было самым недаравальным. У верасні 1587 г., калі некаторай часткі магнатаў здаваўся рэальным план заключэння палітычнай уніі з Масквой, падканцлер ВКЛ Леў Сапега, асабіста прысутнічаў на аўдыенцыі ў цара Фёдара, не без жалю паведамляў аб яго слабым здароўі (19). Венецыянскі пасол Геранім Ліпамана паведамляў у 1575 г., што кандыдатура Івана IV, па чутках, мае такую ж "партыю" падтрымкі сярод "літоўскага і рускага люду", галоўным чынам сярод хлопаў, як і іншыя прэтэндэнты на трон РП. "Праўда, яны не вельмі яму дапамогуць, бо не ўдзельнічаюць у выбарах" (20). Настроі "хлопаў" ВКЛ і Вялікага княства Маскоўскага, асабліва памежных зямель, рэальней за ўсё, аднак, прасочваюцца па іх сустрэчнай міграцыі ў ВКЛ і ў Вялікае княства Маскоўскае. На перамовах 1582 г. дыпламаты РП цікавіліся ў маскоўскіх паслоў, ці не будуць пераследвацца хлопы, якія збеглі ў ВКЛ у гады вайны.
Генрыхавы артыкулы і кардынальныя правы шляхты.
У 1573 г. польскім каралём і вялікім князем літоўскім быў абраны анжуйскі герцаг Генрых Валуа. З сцвярджэннем Генрыха Валуа на троне была надзея на канчатковае вырашэнне вострых праблем з Портай - ваенным ці мірным шляхам (Францыя ў той час падтрымлівала нядрэнныя адносіны з туркамі).
Пасля перамоваў польскага пасольства з Генрыхам на ўрачыстай цырымоніі ў Нотр-Даме 10 верасня 1573 г. ён прынёс прысягу і прыняў на сябе абавязацельствы выконваць "пакта канвента" і так званыя Генрыхавы артыкулы. "Пакта канвента" 1573 г. насілі параўнальна вузкі і канкрэтны характар: абавязацельствы захоўваць прывілеі шляхты, заключыць вечны мір паміж РП і Францыяй, пагасіць дзяржаўныя і асабістыя даўгі Жыгімонта-Аўгуста, умацаваць польскі флот на Балтыцы, адкрыць французскі порт для купцоў РП, адкуль адпраўляліся суда ў Новы Святло і Александрыю, і г. д. (22) Больш важнае значэнне мелі Генрыхавы артыкулы, якія вызначалі асноўныя прынцыпы грамадска-палітычнага ладу Рэчы Паспалітай. З некаторымі зменамі яны пацвярджаліся кожным новым манархам, а з 1663 г. аб'ядноўваліся ў адзін блок з чарговымі "пакта канвента". Яны абавязвалі: перыядычна склікаць вальныя соймы, захоўваць Варшаўскую канфедэрацыю: ўступаць у шлюб толькі з санкцыі сената; адпраўляць і прымаць амбасады, а таксама сцвярджаць трактаты толькі са згоды сенатараў-рэзідэнтаў, ўзначальваць паспалітае рушэнне, права на скліканне якога захоўвалася за соймам; за свае сродкі забяспечваць належную ахову межаў; не садзіць на трон спадкаемцу (вольная эклекция); не карыстацца сваёй ("пакаёвай") друку для зацвярджэння дзяржаўных дакументаў без прысутнасці канцлера; без згоды сойма не ўводзіць новых падаткаў і пошлін і інш "А калі, не дай бог, з нашага боку будзе дапушчана што-небудзь супраць правоў, вольнасцяў, артыкулаў, кандыцый або што-небудзь не будзе выканана, тады абывацелі абодвух народаў вольныя будуць ад паслушэнства і належнай каранаванай асобе пашаны "(23). Пасля смерці свайго брата Карла IX Генрых таемна збег у Францыю. Віленскі ваявода ў лісце віленскі біскуп Валер'яну Пратасовічу скептычна ацаніў спробы дамагчыся яго вяртання ў Польшчу: "не вернецца назад, бо там [у Францыі] absolutum dominium" (24). Абраны каралём сяміградскі ваявода Стэфан Баторый ў 1576 г. прыняў каталіцкую веру і без асаблівых прэтэнзій падпісаў Генрыхавы артыкулы і "пакта канвента".
У XVI ст. у асноўным закончылася саслоўная кансалідацыя беларуска-літоўскай шляхты, якая складала, па прыблізных ацэнках гісторыкаў. 8-10 працэнтаў ад колькасці ўсяго насельніцтва. ВКЛ не мела сталага прафесійным войскам. Мяркуючы па перапісах 1528, 1565, 1567 гг., Шляхта выстаўляла звычайна да 20-30 тысяч коньнікаў; па звестках папскіх нунцыяў, поўная мабілізацыя паспалітае рушэнне магла даць да 50-70 тысяч коннікаў. Да сярэдзіны XVI ст. невялікая група магнатаў валодала прыкладна 40 адсоткамі ўсіх феадальных маёнткаў, але пераважная большасць шляхты складалі сярэднія і дробныя зямяне (25). Да канца XVI ст. шляхта стварыла практычна замкнёнае раўнапраўнае саслоўе. Канстытуцыя 1578 г. прызнала выключнае права ўзвядзення ў надання шляхецтва (набілітацыі) за вальным соймам. Толькі ў час ваенных дзеянняў кароль мог надаць шляхецтва за важныя дзяржаўныя і рыцарскія заслугі. Селянін або мешчанін легальна ў лепшым выпадку мог разлічваць на пераход у разрад служылага люду. Так, у 1569 г. Іван Кіркор па просьбе вялікага літоўскага гетмана Рыгора Хадкевіча за свае ваенныя заслугі (захапіў шмат палонных "за Смаленскам на Словажы") атрымаў 12 службаў пустаўшчыны ў воласці магілёўскага замка і статус панцырнага баярына. "А да таго теж знаючи аб тым, што і ў іншых справах можа быць запатрабуе, - пісаў Хадкевіч у сваім прадстаўленні, - бо бываў у многіх староннія землях і ведае розныя мовы - турэцкі, татарскі, балгарскі, сербскі і валашскіх" (26) . Іншы рэдкі выпадак звязаны са справай аб знявазе польскага караля і вялікага князя літоўскага ў 1561 г. Як вынікае з дакументаў, нейкі трасцянскі вайтовіч Томас Пухловіч прыбіў да брамы віленскага замка ліст з нейкай пагрозай "здароўю нашаму господарскому". Зламыснік быў пазней апазнаны па яго знешнасці гаспадарскім каморнікам хлопцам Зеніцай Фёдарам Марціновічам Міленькім. Пільны падданы атрымаў шляхецкія вольнасці і герб, апісаны і размалёванага ("намалёваны") у прывілеі - "алені рогі ў дубе" (27).
Узрослая "герметычнасць" шляхецкага саслоўя патрабавала і асаблівых захадаў у адносінах да замежных прэтэндэнтаў. Працэдура прызнання шляхецтва РП за замежным шляхціцам, "індыгенат", першапачаткова ажыццяўлялася каралём на соймах, а з 1641 г. стала выключнай функцыяй апошніх. Войны сярэдзіны XVII ст. прывялі да значнага ўзросту набілітацый, што выклікала сярод "прирожоной" шляхты імкненне да іх поўнай забароны. Да гэтага справа не дайшла, аднак, пабочным прадуктам падобнага незадаволенасці стала ўвядзенне ў "пакта канвента" з 1669 г. "скартабелята" - няпоўнага шляхецтва з забаронай да трэцяга пакалення адпраўляць дзяржаўныя і пасольскія пасады (28).
Пастаяннай шчылінай для пранікнення ў прывілеяванае саслоўе заставаліся судовыя працэсы па справах аб абразе шляхты, "вывады шляхецтва", "примовки аб почстивости", якія часам удавалася выйграць пры дапамозе дастаткова падатлівых ці зацікаўленых сведкаў, падачы далёка не бясспрэчных дакументаў, уключаючы спасылкі на апублікаваныя геральдычныя выданні, акты на розныя зямельныя здзелкі і шляхецкія пасады. Абраза паўнапраўнага шляхціца прыраўноўвалася да цяжкіх злачынстваў, каралася высокімі штрафамі і іншымі, праўда зрэдку ўжыванымі, мерамі (урэзаннем мовы). Асабліва абражала шляхту далучэнне яе да простага люду, смердам і халопам. У 1555 г. гарадзенскія татары скардзіліся, што іх абазвалі "Дубатоўк, а не шляхтою" (дубатоўкі - нарыхтоўшчыкі кары для кушняроў) (29).
Адным з характэрных прыкмет саслоўнай кансалідацыі і шляхецкай роўнасці стала адмена арыстакратычных і спадчынных тытулаў (князёў, баронаў, графаў), выключаючы тыя з іх, што былі дараваны раней і дапушчаныя Люблінскай уніяй. Шляхта хваравіта ставілася да ўсякіх спробам вонкавага размежавання табара. У 1638 г. сойм адмовіўся зацвердзіць прапанаваны Уладзіславам IV ордэн рыцараў Беззаганнага зачацця панны Марыі пад той падставай, што ўся шляхта - роўная. Другой знешняй прыкметай шляхецкай роўнасці стаў прыняты ў свецкіх і соймавых колах зварот адзін да аднаго - "пане браце", ператварэнне шляхецкай сядзібы, палацу, дому ў непрыступнае для ўлады валоданне. Тады ж нарадзілася і прымаўка - "шляхціц на загродзе роўны ваяводзе" (30). (Загрода - шляхецкі двор за межамі буйнога населенага пункта. Загродкавая - простая, нярэдка зусім бедная шляхта.)
Вядома, прававое роўнасць было далёкім ад фактычнага: у судовых дакументах і актах Метрыкі захавалася нямала скаргаў дробнай і сярэдняй шляхты на паноў і магнатаў (парушэнні уладанняў, наезды, прымус да выканання нешляхецкіх павіннасцяў, збіццё, "тасканье за барады" і інш.) Нават выпрабаваная ў судовых працэсах шляхта нярэдка трапляла ў цяжкія сітуацыі. У 1569 г. ашмянскі падсудак Станіслаў Юр'евіч абвінаваціў кн. Юрыя Юр'евіча Слуцкага ў тым, што той у судовым парадку прысвоіў яго "статки" (маёмасць), для чаго выклікаў яго "з межаў" ВКЛ да Кароны насуперак нормам Статута. Пры ўсім гэтым, права як афіцыйна прызнаная незалежная і найвышэйшая сфера сацыяльна-палітычнай сістэмы РП у пэўнай меры рэгулявала унутрыстанавыя і міжстанавыя адносіны. Далёка не ва ўсіх краінах звычайны прыхадскі святар мог выклікаць у суд вышэйшай прадстаўніка духоўнай іерархіі (справа валожынскага папа з мітрапалітам Іонай, 1570 г.). Яшчэ большыя судовыя складанасці ўзнікалі ў сувязі з замахам на жыццё або забойствам шляхціца. Так, у пачатку XVII ст. Крыштаф Монвід Дарагастайскі, даведаўшыся пра амуры жонкі з яго падданым, звярнуўся за даверным радай да яе братоў - Януша і Крыштафа Радзівілаў: ці можа ён пакараць смерцю дробнага прысяжнага служку без наступстваў? Вялікі літоўскі маршалак баяўся, што яго выклічуць у соймавых суд па справе аб забойстве шляхціца (32).
Палітычны лад РП у канцы XVI ст. набыў амаль завершаныя прававыя і інстытуцыянальныя формы. Тры соймавыя станы ўзаемадзейнічалі і ў нейкай ступені ўраўнаважвалі адзін аднаго. Улада караля і вялікага князя літоўскага звужалася, але ён меў яшчэ пэўныя фінансавыя сродкі, раздаваў і пацвярджаў прывілеі на ўладанні, рабіў намінацыі на важнейшыя дзяржаўныя пасады, звязаныя з немалымі даходамі і прэстыжам. Пры двары манарха складвалася і жыло сваім (і чужым) жыццём прыдворнае кола, завязваліся і рваліся палітычныя і генеалагічныя сувязі і саюзы, што дазваляла вопытным палітыкам (не толькі рэгалістам) у той ці іншай меры ўздзейнічаць на ўсе палітычныя працэсы. Тут жа выношваліся канцэпцыі паляпшэння дзяржаўнага ладу, абмяркоўваліся праекты міжнародных пагадненняў, рабіліся аўдыенцыі для паслоў і г.д. Манарх валодаў правам вышэйшай судовай і кантрольнай інстанцыі, а гаспадарскія канцылярыі ў Польшчы і ВКЛ мелі самыя вялікія архівы публічна-прававых і прыватных дакументаў з націфікацыйнымі функцыямі - Метрыка ВКЛ і Кароны.
Да канца існавання РП асоба манарха і трон былі акружаны амаль усходняй пашанай, што, аднак, не супадала з фактычным станам спраў. У соймавых прамовах манарха нярэдка параўноўвалі з сонцам, выбітнымі дзеячамі старажытнасці, у пышных макаранічных стразы, спісаных лацінскімі афарызмамі, усхваляюцца яго палітычныя і вайсковыя дзеянні, непараўнальная мудрасць. высокія маральныя якасці і г.д. Па сутнасці, аднак, гэта быў бясконцы панегірык самой шляхце, бо манарх заўсёды быў сімвалам дзяржаўнага ладу Рэчы Паспалітай з яго свабоднай элекцыяй і гарантам шляхецкіх вольнасцяў. Палемічныя і апазіцыйныя выступленні і друкаваныя выданні былі рэдкія, часцей прымяркоўваліся да перыядаў інтэррэгнума, крытычныя галасы гучалі прыглушана. Буйныя палітычныя выступленні магнатаў і шляхты (рокашы, канфедэрацыі), як правіла, інспіраваліся алігархіяй і звычайна не ставілі пад сумнеў асновы дзяржаўнага ладу.
Паводле кардынальных правоў соймавыя рашэнні павінны былі прымацца з абавязковым удзелам усіх соймавых станаў. Манарх меў права адхіліць тую ці іншую прапанову, але не мог самастойна распусціць сойм. Сенатары выконвалі дарадчыя і рэкамендацыйныя функцыі. Рэальныя соймавыя паўнамоцтвы паступова засяродзіліся ў пасольскай хаце, дзе засядалі абраныя ў паветах, звязаныя абавязковымі інструкцыямі прадстаўнікі шляхты.
У паслабленне цэнтраімклівых тэндэнцый у XVII-XVIII стст. свой уклад унесла як Карона, так і ВКЛ. Польшча ўвайшла ў РП разам са сваёй шляхтай, якая прайшла даволі доўгі шлях развіцця і дасягнула высокай ступені кансалідацыі, якая прывыкла змагацца за свае інтарэсы, якая ажыццявіла экзэкуцыю правоў і істотна абмежавала ўплывы феадальнай эліты і арыстакратыі. Якая склалася ў Кароне да сярэдзіны XVI ст. саслоўна-прадстаўнічая сістэма сама па сабе прыкметна звузіла ўладу манарха, цэнтральнай адміністрацыі, міністраў. Магнатэрыя ВКЛ у значнай ступені захавала свае пазіцыі, адступіўшыся ад судовага імунітэту і дамогшыся значнай адасобленасці ВКЛ у "Рэчы Паспалітай абодвух народаў". Службовая і прыдворная кар'ера ў гаспадарскім асяроддзі ці ў канцылярыі ВКЛ, важны дзяржаўны "наўрад" ці высокі царкоўны сан па-ранейшаму немалыя магчымасці для прывілеяванай эліты, пра што сведчыць хуткае стварэнне шмат якіх буйных панскіх фартунаў, магнацкіх латыфундыяў, вылучэнне на авансцэну грамадска-палітычнага жыцця невядомых дагэтуль феадальных родаў (Сапегаў, Пацаў, Агінскіх, Валовічаў і інш) (33).
Cарматызм - ідэалогія і культура шляхты.
Якія склаліся ў апошняй трэці XVI - першай палове XVII ст. Права і палітычная сістэма ў цэлым задавальнялі кіруючыя колы ВКЛ (Беларусі і Літвы) і большую частку шляхты. Пра гэта, напрыклад, можна меркаваць не толькі па пазіцыі шляхты пад час доўгіх войнаў сярэдзіны XVII ст., Але і па публічных прамовах шляхецкіх выступоўцаў, у якіх крытыкаваліся чужыя дзяржаўныя і прававыя сістэмы. Акрамя ўпадабаных у той час параўнанняў з антычнымі ўзорамі дзяржаўнай мудрасці (Старажытным Рымам, Персіяй, Карфагенам і г.д.) у кантрасным супастаўленні з імі згадваюцца суседнія краіны, блізкія да абсалютнай манархіі ці ўжо дасягнулі гэтай стадыі развіцця (Расія, Атаманская Порта), заходнееўрапейскія дзяржавы. Існуюць народы, заявіў у 1632 г. наваградскі кашталян Васіль Копаць, тыя, што пакланяюцца вярхоўнай улады, як Богу, дзе грамадзяне жывуць падобна быдлу і дзе марна было б шукаць свабодных людзей і са свечкаю. Ён вобразна параўноўваў Рэч Паспалітую з хорам, у якім гучыць не толькі адзін каралеўскі альт, а мноства "вольных" галасоў годна падтрымліваюць адну мелодыю (34). Тамаш Сапега, прызначаны ў 1648 г. паслом у Маскву, сцвярджаў, што ні "влоские Эридианы", ні "нямецкія Рейны" нічога не дадуць шляхце РП, якая прывыкла да сваіх пактаў і вольнасцяў (35). Практычна ўсе шляхецкія прамоўцы былі аднадушныя ў тым, што РП ўяўляе ідэальнае дзяржава, амаль "Святую зямлю".
Немалая частка шляхты ВКЛ у выніку поспехаў паланізацыі ўсё часцей атаясамляла сябе з усёй шляхтай РП, парывала з мясцовымі культурна-моўнымі і канфесійнымі традыцыямі. Польскую мову, якая выціснула ў другой палове XVII ст. беларускую з асноўных сфер грамадскага і дзяржаўнага жыцця, быў заканадаўча замацаваны як афіцыйная ў агульным акце Прававога зраўнання станаў ВКЛ з Каронай польскай, прынятым 26 жніўня 1696 г. генеральнай канфедэрацыяй Польшчы і ВКЛ у чарговы перыяд міжкаралеўя (36).
Формы мастацтва (палацы, партрэтная і батальная жывапіс, прыдворныя капэлы, драма, опера), падтрымліваюць кнігадрукаванне, станаўленне новых форм адукацыі. Практычна ўсе сенацкія роды ВКЛ даюць сваім нашчадкам магчымасць замежных падарожжаў ("Перэгрынацыя")-для азнаямлення з светам, звычаямі іншых краін, вывучэння моў, службы пры княжацкіх і каралеўскіх дварах. Найбуйнейшы магнат ВКЛ Мікалай Крыштаф Радзівіл прысвяціў выхаванню і адукацыі сваіх дзяцей вялікі сацыяльна-педагагічны трактат-"Admonitorium" (Нясвіж, 14 ліпеня 1603 г.). Згодна з гэтым настаўленьні нашчадкі князя павінны былі выконваць прынцыпы "ветлівага шляхецкага выхавання" - "стану свайго прыстойнага і Айчыне прыдатнага" (37). Агаворваліся тэрміны навучання і знаходжання за мяжой (з 12 да 23-24 гадоў), апісаны найбольш падыходзячыя універсітэты, сродкі на гэтыя мэты, абавязкі слугаў і выхавацеляў. З аддаленай Рыгі вялікі гетман Ян Караль Хадкевіч, пераможца шведаў пад Кирхгольмом, заклікаў у 1606 г. свайго сына Гераніма прыкладаць больш намаганняў у вучобе, сцвярджаючы, што "сорамна быць дурным шляхціцам" (38). Значная частка кіруючай эліты валодала лацінскай і замежнымі мовамі і мелі поспех у соймавых дыскусіях. Некаторыя прадстаўнікі знатных родаў дасягнулі еўрапейскага прызнання, як, напрыклад, будучы наваградскі ваявода Мікалай Халецкі, які наведаў Германію, Італію, Іспанію, Лузітанію, Нідэрланды і атрымаў у гады вучобы ў парыжскай Сарбоне - "маці ўсіх школ хрысціянскіх" - "вянок мудрасьці" "Laurea Corona Sapientiae "і званне" Vertex Liberalium Artiurn "(дасягнуў дасканаласці ў вольных навуках). Ён лёгка меў зносіны з замежнымі дыпламатамі (33 гады прыдворнай службы), 18 разоў абіраўся соймавым паслом, удзельнічаў у войнах (пры штурме Парнавы прабіўся да яе муроў і першым падарваў петарду) (39). Рэзідэнтам пры цесарском двары ў сярэдзіне XVII ст. быў віленскі ваявода Юры Караль Глябовіч, празваны ў Вене Decus Sarmatiae (Гонар Сарматыі), а ў Кракаўскай акадэміі - Gloria Lituaniae (Слава Літвы) (40).
У XVI-XVII стст. складваецца асаблівы тып шляхецкай "сармацкай" культуры з яе ідэалізацыяй палітычнага ладу ВКЛ, Рэчы Паспалітай, Бацькаўшчыны, усхваленнем замкнёнага "пейзанскага" стылю жыцця ў "маёнтках", рыцарскіх доблесцяў і ратных подзвігаў і "сапраўднай" каталіцкай веры. У сармацкай публіцыстыцы і публічнай рыторыцы рэдка сустракаюцца адкрытыя ксенафобскія выпады, але часта крытыкуюцца грубасць нораваў нехрысціянскіх народаў, недасканаласць кіраўнікоў, тыранія, захапленне замежнымі навінкамі.
Паўсядзённыя інтарэсы радавы шляхты былі прасцей і зазямлення, замыкаліся ў сферы бытавых і сямейных патрэбаў. Прыкметныя змены ў шляхецкай ментальнасці праглядаюцца з сярэдзіны XVIII ст., Што пацвярджаюць якія дайшлі да нас зборнікі ўсялякай усячыны - Silva rerum. У гэтых хатніх рукапісах разам з фінансавымі разлікамі, выпіскамі з хронік, аптэкарскімі рэцэптамі ўсё часцей сустракаюцца байкі, прыказкі, сатырычныя творы, парадыйныя прапановы на "сойм панненскі": "Нас зусім не цікавіць вера (шляхціца, кандыдата ў жонкі), былі б звычаі прыстойныя ". Іншая прапазіцыя больш жорсткая: "Каб ніякая панна, што дасягнула сарака гадоў, замуж не ішла. Бо яна нам юнакоў адбівае, няхай лепей забаўляецца пацеркамі". У гэтым жа зборніку полацкага шляхціца ёсць і ўзоры любоўных пасланняў - "Анёлачак мой! Жыццё маё. Кветачка мой" (41).
Згодна з панаваўшымі ўяўленнямі шляхта не магла непасрэдна займацца гандлёвай і рамеснай дзейнасцю, даручаючы гэтыя сферы залежным або нанятым асобам. Поспехі ў прадпрымальніцкай дзейнасці іншых груп і слаёў насельніцтва, у тым ліку прадпрымальнікаў, ліхвяроў, буржуа Заходняй Еўропы, у перыяд першапачатковага назапашвання капіталу нярэдка выклікалі ў шляхецкай публіцыстыцы гарачыя філіпікі. Адзін з уплывовых палітычных дзеячоў Францішак Аляксандр Копаць у сваёй соймавай прамове з нагоды прызначэння яго на пасаду берасцейскага каштэлянам ў 1643 г. выступіў з рэзкай крытыкай іспанскіх каланізатараў: "Не ведаю, чым больш абцяжараны іспанскі манарх, - заявіў ён. - Залатым пяском ці лямантам няшчасных індзейцаў. Здаецца, увесь Новы Свет вывозяць да нас на сваіх караблях. Што было на карысць усім людзям, тое стала належаць Найяснейшаму капіталісту "(" са mialo byc ad communern wszystkich ludzi usurarn, to Nayiasnieyszemu dostato sie Kapitaiscie ") (42). На самай справе шляхта далёка не цуралася гандлёвых і прамысловых прыбыткаў, займалася зямельнымі аперацыямі, даручала сваім падданым прадаваць лясныя і збожжавыя прадукты на ўнутраным рынку і за мяжу і т. д. "Маёнткі" і іншыя сталыя або ўмоўныя валоданні шляхты (староства. дзяржавы, эканоміі) разам з дзяржаўнымі ўстановамі пастаўлялі ў корчмы большую частку ўсёй спажыванай народам алкагольнай прадукцыі (хмельнага мёду, гарэлкі). Захопленасць гаспадаркай, нежаданне надоўга адрывацца ад сваіх фальваркаў сур'ёзна паслабілі магчымасці шляхецкага апалчэння.
Сыход.
Развіваліся палітычныя працэсы да ўзрушэнняў сярэдзіны XVII ст. - Як быццам пацвярджалі многія шляхецкія ілюзіі. Па меры паслаблення каралеўскай улады і звужэння функцый вальных соймаў і генеральных соймікаў рэальнае палітычнае жыццё ўсё болей перамяшчалася на перыферыю. Новыя прывілеі атрымалі земскія павятовыя соймікі: права выбару дэпутатаў у вышэйшы апеляцыйны суд ВКЛ - Трыбунал, кандыдатаў на земскія судовыя пасады, права самакіравання ў вырашэнні гаспадарчых праблем і інш На мясцовым і рэгіянальным узроўні ўлада паноў, магнатаў, якія выкарыстоўваюць у сваіх мэтах залежных ад іх кліентаў, дробную службовую, часта беззямельную, шляхту, стала амаль бязмежнай. Павятовыя соймікі прымалі, як правіла, карысныя для магнацкай алігархіі рашэнні, вылучалі на вальныя каронныя соймы патрэбных людзей, абіралі сваю павятовую адміністрацыю.
Узрастанне ролі павятовых паслоў і гіпербалізацыя шляхецкага права адзінадумства і роўнасці ў сярэдзіне XVII ст. прывялі да заканадаўчага афармлення прынцыпу liberum veto, чым шырока карысталіся магнаты і розныя палітычныя групоўкі. Многія вальныя соймы другой паловы XVII - сярэдзіны XVIII ст. разышліся без якіх-небудзь рашэнняў. У сітуацыі, якая сістэме права праглядаюцца новыя тэндэнцыі, якія сведчаць аб эрозіі талерантнасці і імкненні шляхты да канчатковага замацавання каталіцызму як пануючай дзяржаўнай рэлігіі і адзінай канфесійнай асновы шляхецкай дэмакратыі. З канца 60-х гадоў XVII ст. соймавыя канстытуцыі абавязваюць усіх будучых прэтэндэнтаў на каралеўскі пасад афіцыйна абвяшчаць аб сваім каталіцкім веравызнанні. Генеральная канфедэрацыя 1696 г. не толькі пацвердзіла гэтае рашэнне абіраць толькі католіка - "а не іншы, не дай Бог, рэлігіі", але і дадала да яго абавязак адначасова захоўваць правы і прывілеі каталіцкай і уніяцкай цэркваў: "jura et privilegia Orthodoxae Romano-Catholicae, et ritus Graeci Unitorum Ecclesiae "(43)
У грамадска-палітычнай думкі канца XVII - першай паловы XVIII ст. пераважаюць уяўленні аб непарушнасці кардынальных правоў шляхты. Канстытуцыя 1669 г. паведамляла, што ўсякія змены ў дзяржаўным ладзе РП не могуць не адбывацца разам з вялікімі ўзрушэннямі і "рэвалюцыямі", а таму забараняюцца. Вострую публічную крытыку выклікала канстытуцыя 1690 г., у якой неасцярожна згадвалася "меншая шляхта". Сойм 1699 г. рашуча адкінуў падобную канстатацыю, якая падрывала ўстояныя ўяўленні аб роўнасці ўсёй шляхты, і са згоды сейма станаў такія выказванні былі забароненыя навечна (44).
З завяршэннем працэсу фарміравання саслоўна-прадстаўнічай манархіі, абмежаваннем вярхоўнай улады і замацаваннем правоў, прывілеяў і вольнасцяў шляхты ў заканадаўстве і ў практыцы грамадскага жыцця вярхоўная ўлада і яе цэнтральныя інстытуты, не выключаючы вальны каронны сойм і канвакацыі ВКЛ, страцілі ранейшае значэнне. Вонкава амаль цалкам захаваўся стары парадак і дэкорум. Вальныя соймы па-ранейшаму называліся галоўным вартаўніком шляхецкіх вольнасцяў. Сенатары і шляхецкія паслы ўрачыста прадстаўляліся каралю і соймавай браціі, прамаўлялі высокія прамовы аб вольнасцях і Бацькаўшчыне, але рэальна мала хто ўдзельнічаў у важных соймавых баталіях. Гэтым ахвотна займаліся толькі прафесійныя палітыкі, дыспутанты, лабіруюць інтарэсы сваіх патронаў або палітычных груповак, купленыя паслы, часам відавочныя аматары пасвяціцца.
Агульны прававой і палітычны ўзровень шляхты быў высокім, але пераважалі прыватныя, групавыя, персанальныя інтарэсы. Амаль усе ўнутраныя праблемы, якія пагражалі паслабленнем РП і яе гібеллю, былі дастаткова вядомы, але для іх вырашэння нічога не рабілася. Калі вальнаму сойму 1701-1702 гг. быў прапанаваны праект аб наданні большай улады каралю ў ВКЛ, пад якім маглі б падпісацца шмат хто з будучых рэфарматары, ён быў расцэнены як правакацыя (што, зрэшты, адпавядала рэчаіснасці) (45). Роля вальных соймаў, гэтак жа як і канвакацыі, шляхецкіх канфедэрацый, рокашаў, часам імкліва ўзрастала, але гэтая актывізацыя была звязана з рэдкімі фазамі ўзмацнення рэфарматарскіх ці, наадварот, кансерватыўных тэндэнцый і часам з надзвычайным абвастрэннем унутры-і знешнепалітычных умоў (напрыклад, падчас " дамавік "вайны Сапегаў з іншымі магнацкімі групоўкамі ў канцы XVII - пачатку XVIII ст.).
Шляхецкая дэмакратыя, нягледзячы на свой саслоўны характар, аказала пазітыўнае ўздзеянне і на развіццё прававой і палітычнай свядомасці і эмансіпацыю гарадскіх слаёў, найбольш актыўнай часткі мяшчанства. Тое выключнае значэнне, якое надавалася земскаму і шляхецкаму праву, дазваляла і паспалітаму люду ў пэўнай ступені выкарыстоўваць яго ў сваіх мэтах: патрабаваць прывілеяў на магдэбургскае права, арганізацыю цэхавых і купецкіх аб'яднанняў, абмежавання феадальных юрыдык у гарадах, павіннасцяў і г.д. Упершыню ў гісторыі Беларусі і Украіны прадстаўнікі брацтваў, якія з канца XVI ст. галоўным чынам праваслаўных мяшчан буйных гарадоў і мястэчак, практычна вылучылі агульную праграму палітычных і этнаканфесійных патрабаванняў. Выступаючы ад імя "ўсёй Русі старажытным грецкой релiгіей", брацтва ўвесь час спасылаліся на законы ВКЛ і РП, выкарыстоўвалі інстытут шляхецкіх павятовых паслоў, неафіцыйна ўдзельнічалі ў падрыхтоўцы некаторых соймавых прамоваў і канстытуцыйных праектаў па царкоўна-рэлігійным праблемам. Адзін з пратэктараў віленскага Свята-Духаўскага братэрства троцкі падкаморы Багдан Агінскі, актыўна ўдзельнічаў у соймавых спрэчках, заслужыў мянушку "русіна" (46).
Прыкметна апасродкаванае ўдзел брацтваў у вядомым шляхецка-магнацкім рокашы М.Забжыдоўскага 1606 г. Да генеральнай варшаўскай канвакацыі 1632 г. Віленскае брацтва падрыхтавала некалькі гісторыка-юрыдычных выданняў - "накшталт рускіх старажытных хронік", прызначаных для ваяводскіх і павятовых паслоў ВКЛ і ўсяго Сенату: "Synopsis, albo Krotkie spisanie praw, przywilejow, swiebod i wolnosci ... Przezacnemu starowiecznemu narodowi Ruskiemu ..." і ў дадатак "SlipplementLim Sinopsis" (47). У абодвух выданнях падаюцца правы і прывілеі "старажытнага рускага народа" з Нікейскага сабору 325 г. па 1632 г., усхваляецца "залатая вольнасць" дауніяцкага перыяду, згадваюцца каралеўскія прывілеі, друкаваныя соймавыя канстытуцыі канца XVI - пачатку XVII ст., Акт Варшаўскай канфедэрацыі 1573 г. Уніяцкія публіцысты таксама прымеркавалі да сойму сваё выданне: "Prawa у Przywileje od najasniejszych Krolow Ich Mosciow Polskich у WXL nadane obywatelom ... w iednosci z S. Kosciolem Rzymskim bedacym" (Вільня, 1632).
Адрозненне уніятаў ад іх апанентаў складалася ў тым, што на першым этапе зацвярджэння уніі-ў канцы XVI - пачатку XVII ст. - Асноўнымі яе ідэолагамі і арганізатарамі былі прадстаўнікі вышэйшай духоўнай іерархіі. У праваслаўных брацтвах больш адчувалася іх сувязь з мяшчанскім, рамеснай асяроддзем, простым "грубым поспольством", тым больш, што праваслаўнае духавенства да пачатку 30-х гадоў XVII ст. афіцыйна не выконвала свае функцыі.
Характэрна, што ў першыя гады пасля Брэсцкай уніі 1596 г. сацыяльны статус уніяцкай шляхты і духавенства здаваўся шмат каму з іх больш важным за былыя этнаканфесійныя сувязі. Адказваючы на палемічнае выданне Віленскага брацтва, якое было адзначана новымі сацыяльнымі акцэнтамі - "не вера ператварае русіна ў русіна, паляка ў паляка, літоўца ў літоўца, а паходжанне і кроў руская, польская і літоўская", уніяцкія палемісты ўспрынялі гэта як публічную абразу "шляхецкай старажытнасці" : "бо што гэта за агульная кроў наша шляхецкая з плебеямі? Што за крэўнасць з хлопствам? Заклікаеце да адзінства па крыві, раўняецеся старажытным родам рускім. але продкі вашай Русі былі (людзьмі) простымі ..." (48). Ананімны аўтар "Эленхуса" 1622 (Мялецій Сматрыцкі) прывёў больш моцныя аргумэнты: "Мы манахі, шляхта, плебеі - адно ў Хрысце Пану. І варвар ў нас, і скіф, і грэк, і жидовин ... Пра тое, аднак , перш за ўсё стараемся, без чаго шляхта нішто - "stercus est" (гной), т. е. аб духоўным выратаванні "(49).
Па-свойму імкнулася прыстасавацца да шляхецкіх парадкаў РП і сялянства Беларусі і Літвы. Мяркуючы па захаваных крыніц, нямала прыгонных сялян прыбілася ў горад, пранікла ў разрад падобных (вольных) людзей, служылага баярства, нават шляхты. Па прыкладзе шляхты многія сельскія абшчыны сталі захоўваць і прад'яўляць пры патрэбе судовыя, паасобныя, прадажныя, застаўныя лісты, камісарскія акты аб размежаванні маёнткаў і іншыя падобныя дакументы, якія дазвалялі пацвердзіць іх традыцыйныя правы і абавязкі. Адносіны ўладаў да гаспадарскіх сялянам было нярэдка дастаткова "ўважлівых". "Заўсёды падданым гаспадарскім больш веры", - сцвярджаў Астафей Валовіч пад час буйной рэвізіі гаспадарскіх пушчаў у другой палове XVI ст. (50) У 1590 г. "падобны" селянін Герасім Львовіч уступіў у спрэчку з былым сваім уладальнікам, суддзёй (!) Іванам Быкоўскім: "Беглым мяне. ваша міласць, назваць нельга. Прыстойна ад вашай міласці адстаў, а калі б збег, ведалі б пра гэта і ўлады і суседзі. І цяперашні Статут для таго мала прыдатны і вашай міласці бескарысны, так як я ад вашмосці адстаў пры старым Статуце "1566 (51). Не шмат сённяшніх сялянаў так добра ведаюць дзеючы ў краіне кодэкс. Спасылкі на Статуты і публічна-прававыя і прыватныя акты сустракаюцца і ў іншых судовых працэсах з удзелам сельскіх абшчын, сялян, гараджан і іншага паспалітага люду. І калі адваротным бокам кардынальных правоў шляхты, яе залатых вольнасцяў была, натуральна, яе ўлада над залежным людам, што нярэдка цягнула за сабой розныя формы сацыяльнага пратэсту, часцей за ўсё уцёкі ў іншыя валодання, але можа быць не выпадкова ўсё ж ВКЛ ніколі не ведала сялянскіх войнаў і хваляванняў, роўных пугачоўшчыне і разіншчыне.
У XVIII ст. ва ўнутраныя справы Польшчы і ВКЛ усё больш актыўна ўмешваюцца суседнія дзяржавы, зацікаўленыя ў захаванні слабой Рэчы Паспалітай. Большасць нясмелых спроб пераўтварыць і ўдасканаліць дзяржаўны лад або зводзіліся да люстраной шліфоўцы скасцянелай сістэмы, ці не дасягалі сваіх мэтаў.
Буйную казырную карту разыграў Пётр I на завяршальным этапе Паўночнай вайны. Па ўмовах мірнай дамовы абсалютысцкая імперская Расея стала гарантам дзяржаўнага ладу шляхецкай дэмакратыі, абывацельскіх правоў, вольнасцяў. Нямы сойм 1717 г. прыняў рэкамендацыі расійскіх уладаў пры поўным маўчанні прысутных. Колькасць войска РП была абмежаваная 24 тыс. (18 тыс. для Кароны, 6200 для ВКЛ). што больш, вядома, падыходзіла для палацавых парадаў. Аўстрыя і Прусія мелі прыкладна па 100 тыс., Расія - каля 300 тыс. (52) Прыхільнікам абнаўленчых рэформаў, актыўных палітычных дзеянняў паказалі на іх месца.
Толькі ў апошняй трэці XVIII ст. складваюцца грамадска-палітычныя ўмовы для ажыццяўлення буйных і рэалістычных рэформаў дзяржаўнага ладу ў духу еўрапейскага Асветніцтва, перабудовы яго ў канстытуцыйную манархію пад агульным "вяршэнствам народа". Прымаецца знакамітая майская Канстытуцыя 1791 г.. развіваецца нацыянальна-вызваленчы рух. Але гэты час хутка прагрэсуючага знешнепалітычнага калапсу, падзелаў Рэчы Паспалітай, прымусовай ліквідацыі яе дзяржаўнасці.
Урокі гісторыі.
Падвядзем некаторыя вынікі. У адрозненне ад большасці заходнееўрапейскіх краін, у якіх у фарміраванні парламентарызму актыўна прымала ўдзел трэцяе саслоўе, парламентарызм у Польшчы і ВКЛ быў вынікам палітычнай дзейнасці амаль выключна шляхты. Высокая прававая культура шляхты, глыбокае ўсведамленне ёю асабістых правоў (хай і пераломленае ў саслоўнай ментальнасці), своеасаблівыя формы парламенцкіх інстытутаў і падзел функцый паміж соймуючымі краінамі, уздзеянне шляхецкіх вольнасцяў і шляхецкай правасвядомасці на іншыя саслоўі стваралі ў грамадстве ВКЛ важныя перадумовы станаўлення грамадзянскай супольнасці, пераходу да Новага часу. Гэта і паказалі рэформы канца XVIII ст., Якія атрымалі ў спадчыну і развілі лепшыя традыцыі папярэдняй эпохі. Яны сведчылі аб тым, што РП, г.зн. ВКЛ, Беларусь і Літва, у XVI-XVIII стст. ўяўлялі, можа быць, геаграфічную, але ніяк не палітычную перыферыю Еўропы.
У сучаснай гістарыяграфіі няма адзінага меркавання па пытанні аб прычынах ўнутрыпалітычнага крызісу Рэчы Паспалітай у другой палове XVII - сярэдзіне XVIII ст. Да асноўных фактараў гэтага сыходу называюць эгаістычную палітыку алігархіі, магнацкіх груповак, не зацікаўленых ва ўмацаванні вярхоўнай улады і цэнтралізатарскага працэсах, ўмяшанне суседніх дзяржаваў, доўгія разбуральныя войны і г.д. Да гэтага можна дадаць адсутнасць моцнай прафесійнай арміі ў ВКЛ, уцягванне Польшчы ў знясільваючы працэс каланізацыі Украіны і ўціхамірвання казацкай вольніцы, нявырашанасць і складанасць царкоўна-рэлігійных і этнаканфесійных супярэчнасцяў, адыход кіруючай эліты і большай часткі шляхты ад народных рэлігійных, культурных і моўных традыцый. Толькі на новай прыступцы гістарычнага развіцця палітычны народ-шляхта ВКЛ, найбольш актыўная і дэмакратычная яго частка, стаў паступова ўсведамляць сваю гістарычную місію і браць на сябе адказнасць за лёсы ўсіх нацый і ўсіх народаў Бацькаўшчыны.
Шляхецкая дэмакратыя ВКЛ (пры ўсіх заганах і недахопах) дазволіла пазбегнуць крайніх формаў бяспраўя і тэрору, далучыла да грамадзянскай і палітычнай дзейнасці ўсю шляхту, а часткова і іншыя пласты насельніцтва, усвядоміла неабходнасць улічваць меркаванне меншасці, дала адчуць смак свабоды і чалавечай годнасці.
Гістарычны лёс беларускага народа склаўся так, што ён у значнай ступені страціў памяць аб сваім мінулым, сваёй гісторыі. Але ў працэсе станаўлення беларускай дзяржаўнасці і далейшага развіцця беларускай нацыі зварот да мінулага, і перш за ўсё да перыяду ВКЛ, непазбежна. І тут беларусы маюць перавагу перад многімі народамі "постсавецкай прасторы". Зварот беларусаў да ВКЛ - гэта зварот да такога мінулага, якое значна больш адказвае сучасным дэмакратычным нормам і на якое можна значна больш абапірацца пры пабудове дэмакратычнай дзяржавы, чым на гістарычныя ўзоры і прыклады мінулага іншых народаў. Калі ганарыцца ў сваёй гісторыі не захопніцкімі войнамі і прыгнётам іншых, а блізкасцю грамадскіх парадкаў мінулага да сучасных нормаў і каштоўнасцяў, беларусам ёсць чым ганарыцца.
Нататкі.
• (1) Найноўшая бібліяграфія па тэме падаецца ў працах польскіх, літоўскіх, украінскіх даследчыкаў - Ю.Бардаха, Г.Віснера, Я.Тазбіра, В.Чаплінскага, І.Мацішэўскага, А. Рахуба, Г. Люлевича, Г. Блащика, К. Пяткевіча. А. Кригсайсена, А. Сухени-Грабоўскай, Т. Зялінскі, Н. Якавенка, Э. Гудавичюса, 3. Кяупы і інш
• (2) Sucheni-Grabowska A. Spory krolow ze szlachta w zlotym wieku. Krakow, 1988. S. 39.
• (3) Bardach J., Lenodorski B.. Pietrzak. M. Historia ustroju i prawa polskiego. Warszawa.l994.S.184.
• (4) Akta unji Polski z Litwa 1385-1791 / Wyd. S. Kutrzeba, W. Sernkowicz Krakow 1932. S. 331-362.
• (5) Wisner H. Konstytucje Wielkiego Ksiestwa Litewskiego w dobie Wazow / / Czasopismo Prawno-Histoirycne. 1977. T.29. z. 2. S. 207-218.
• (6) Kutrzeba S. Unia Polski z Litwa / / Polska i Litwa w dziejowym stosunku. Warszawa, Lublin, Lodze, Krakow. 1914. S. 643-644.
• (7) cм.: Wisner H. Najjasniejsza Rzeczpospolita: Szkice z dziejow Polski szlacheckiej XVI-XVII wieku. Warsawa. 1978: Яго ж. Unia: Sceny z ргzeszlosci Polski i Litwy. Warsawa. 1988.
• (8) Легенда пра "залаты бабе", нейкім загадкавым залатым ці пазалочаным ідале на паўночным усходзе Расіі, была вандроўным сюжэтам у Заходняй Еўропе і ў Польшчы ў XV-XVI стст. Яе згадваюць Мацей Мяхоўскі, Жыгімонт Герберштэйн і іншыя аўтары, (гл.: Герберштейн С. Запіскі аб Масковіі. М. 1988. С. 160, 336).
• (9) Arciwum domu Radziwillow. Krakow. 1885. S. 21.
• (10) Lulewicz H. Sklad wyznaniowy senatorow swieckich Wielkiego Ksiastwa Litewskiego za panowania Wazow / / Przeglad Historyczny. 1977. Z. 3. S. 425-444.
• (11) Relacye nuncyuszow apostolskich i innych osob аб Polsce od r.1548 do 1864. Berlin. Poznan. 1864. Т. 2. c. 143.
• (12) Статут Велiкага княства Лiтоускага. Мiнск. 1989. Разд. 3. арт. 3. c. 112.
• (13) РИБ.т.7.c. 1802.
• (14) Статут Вялiкага княства Лiтоускага. c. 13 студзеня.
• (15) Нац. гicтap. apxiy Беларусi. ф. 1787. воп.1, адз. зах. 2. л. 134.
• (16) Archiwum domu Radziwillow. S. 7.
• (17) РГАДА. ф. 389. on. 1. ед. xp. 287. л. 513-514.
• (18) Maciszewski J. Szlachta polska i jej panstwo. Warszawa, 1986. S. 162: Жуковіч П. Кардынал Гозі і польская царква яго часу. СПб. 1882. c. 438-442.
• (19) флору Б. Н. Руска-польскія адносіны і палітычнае развіццё Усходняй Еўропы ў другой палове XVI - пачатку XVII ст. М.. 1978. с. 165. Сіротка проста называў цара "дурнем".
• (20) Relacye nuncyuszow ... S. 280.
• (21) флору Б. Н. Указ. Мн. - С. 165-170.
• (22) Grzybowski S. Henryk Walezy. Ossolineum. 1983. S. 92-93.
• (23) Konopczynski W. Dzieje Polski nowo / .ytnej. Warszawa, 1986. S. 153.
• (24) Arciwum domu Radziwillow. S. 9.
• (25) Грицксвич А.П. Размеркаванне магнацкіх і шляхецкіх уладанняў ў Беларусі па іх велічыні і этнічнай прыналежнасці / / Пытанні гісторыі. Межвуз. сб. Мінск. 1978. с. 98-99.
• (26) АВАК.Т.24. В.. 1891. с. 337.
• (27) Гильтебрандт В. Рукапісная аддзяленне Віленскай публічнай бібліятэкі. Вільні. 1871. с. 74-75.
• (28) Bardach J. Historia ustroju ... S. 192-193.
• (29) ABAK.T.21.с.30.
• (30) Maciszewski J. Szlachta polska ... S. 219.
• (31) РГАДА. ф. 389. on. 1. ед. xp. 268. л. 251-252.
• (32) Maciszewski J. Szlachta polska ... S. 212.
• (33) CM.: Miedzy monarcha a demokracja: studia z dzejow Polski XV-XVIII wieku. Warszawa. 1994.
• (34) Daneykowicz Osirowski J. Swada polska i lacinska. Lublin, 1745. Т. 1. S. 276-279.
• (35) Swada ... Т. 1. S. 370.
• (36) Volumina legum. Petersburg, 1860. Т. V. S. 418.
• (37) Archiwum domu Radziwillow. S. 58.
• (38) Korrespondencye Jana Karola Chodkiewicza poprzedzone opisern rekopisow z Archiwum Radziwillowskiego ... / Оргас. W. Chonientowski. Warsawa. 1875. S. 39-49. 19 Жніўня 1606 года
• (39) Strzala wieczney szczesliwosci kresu dopedzaiaca w wybornym biegu poboznego zycia .... P. Mikoaia Krzystofa z Chalcza Chaleckiego, woiewody nowogorodzkiego, wolkinickiego, lepunskiego etc. starosty. W Wilnie w druk. Bazilianow S. Troycy. 1654. S. D 1 r. - D 2 v.
• (40) Biki B. Osobliwe panskie dary albo raczey boskie w osobie godney pamieci ... lerzego Karola na Dabrownie i Zasawiu Hiebowicza, woiewody wilenskiego, onikszteskiego, radoszkowskiego ... starosty ... przy akcie pogrzebowym z ambony wilenskiey Oycow Bemardynow. W Wilnie w druk. Akadeni .. 1670. S.C 2 r.
• (41) Б-ка АН Літвы, отд. рук. F. 17. № 11
• (42) Swada ... S. 278.
• (43) Volumina legum. T. V. S. 407.
• (44) Olszewski H. Sejm Rzeczypospolitej epoki oligarchii (1652-1763). Poznan. 1966. S. 26; Maciszewski J. Szlachta polska ... S. 220.
• (45) Diariusz sejmu Walnego Warszawskiego 1701-1702 / Wyd. Prz. Smolarek. Warsawa. 1962. S. 50-53.
• (46) Trenograf, albo Zalosne opisanje zywota, testamentu у Smierci ... P. Bogdana Ogiskiego podkemorzego trockiego. Druk. na Wiewiu. 1625. S. С. 3 r. (Rusniakiem zwano iawniej у na stronie).
• (47) Архіў ЮЗР. ч. 1, т. 7. 1887. с. 533-649.
• (48) Архіў ЮЗР. ч. 1. т. 8. с. 75, 737-738.
• (49) Там жа. с. 605-606.
• (50) Валовіч Г. Б. Рэвізія пушчаў і пераходаў звярыных у былым Вялікім княстве Літоўскім, з присовокуплением грамат і прывілеяў. Вільня. 1867. с. 281.
• (51) АВАК. Т. 36. с. 360.
• (52) Bardach J. Historia ustroju ... S. 232.
Крыніца: Георгій Галенчанка,
"Беларусь і Расія: грамадства і дзяржавы", 1998