I. Problemy spo~eczne mog~ stnowi~ przeszkod~ dl efektywnego funkcjonowni p~stw utrudnij~ b~d~ nwet uniemo~liwij~ relizcj~ cel~w spo~ecznych
Работа добавлена на сайт samzan.net:
Поможем написать учебную работу
Если у вас возникли сложности с курсовой, контрольной, дипломной, рефератом, отчетом по практике, научно-исследовательской и любой другой работой - мы готовы помочь.
Предоплата всего
от 25%
Подписываем
договор
- Socjologia medycyny – to socjologia, której głównym zadaniem jest opis, wyjaśnienie i wskazanie wpływu stosunków społecznych na zjawiska zdrowia i choroby. Socjologia medycyny zajmuje się badaniem społecznych aspektów zdrowia, choroby i opieki zdrowotnej. Stąd często socjologia medycyny określana jest jako socjologia zdrowia i choroby. W ramach socjologii medycyny prowadzone są badania społeczne systemu szpitalnictwa i innych placówek leczniczych oraz ról społecznych zawodów medycznych: lekarzy, pielęgniarek i innych.
- Problem społeczny – taki stan społeczny, który znaczna część społeczeństwa definiuje jako łamanie norm społecznych, będących dla nich szczególnie cennymi. Problemy społeczne mogą stanowić przeszkodę dla efektywnego funkcjonowania państwa, utrudniają, bądź nawet uniemożliwiają realizację celów społecznych. Problem społeczny stanowi rozdźwięk między uznanymi wzorami a aktualnym stanem rzeczy. Warty podkreślenia jest fakt, że żadne warunki społeczne nie mogą być uznane za problem społeczny, jeśli nie zostaną one określone za pomocą uznanych wartości jako problem przez znaczącą liczbę ludności.
- Medycyna ludowa - to system działań leczniczych, oparty na tradycyjnych przekazach, empiryzmie czy na przypisywaniu danym substancjom własności magicznych, niż na eksperymentalnym wykazaniu skuteczności. Medycyna ludowa jest częścią tradycji kulturowej każdej społeczności i odgrywała w przeszłości znaczną rolę. Niektóre naturalne sposoby leczenia mają swą wartość medyczną, lecz większość oparta jest na przesądach i prymitywnym rozumowaniu kojarzeniowym.
- Zdrowie to
- pojęcie przeciwstawne chorobie
- fizjologiczno-biologiczna charakterystyka zdrowia
- stan pełnej równowagi
zdrowie jako „stan pełnego fizycznego, umysłowego i społecznego dobrostanu, a nie tylko całkowity brak choroby czy kalectwa"[1]. W ostatnich latach definicja ta została uzupełniona o sprawność do „prowadzenia produktywnego życia społecznego i ekonomicznego” a także wymiar duchowy.
- Choroba ("disease") - stanowi tradycyjny obszar działania lekarzy. Oznacza ona zmianę patologiczną organizmu, która może być albo następstwem załamania się jego struktury anatomicznej, albo rezultatem zaatakowania przez jeden organizm (np. przez drobnoustrój chorobotwórczy) drugiego organizmu - gospodarza, czyli człowieka, co ma dla niego dające się przewidzieć negatywne skutki.
- Choroba a poczucie dyskomfortu.
Różnica miedzy choroba a dyskomfortem. Choroba jest stanem fizycznym chorobowy który występuje jako stan ciała narządu lub pewnej części ciała w której odczuwana jest funkcja zaburzenia lub rozstrojenia. Natomiast poczucie dyskomfortu bywa określane swobodniej jako „ czucie się chorym „ Może to być np. . brak akceptacji otoczenia. W przeciwieństwie do choroby, która jest pojęciem biologicznym (a właściwie patologicznym), złe samopoczucie jest zjawiskiem odczuwanym przez człowieka jako zmieniony stan samopostrzegania. Człowiek czuje się chory i może wskutek tego postępować inaczej niż się tego od niego zazwyczaj oczekuje. Zdarza się to najczęściej w przebiegu choroby biologicznej.
- Rehabilitacja – kompleksowe i zespołowe działanie na rzecz osoby niepełnosprawnej fizycznie lub psychicznie, które ma na celu przywrócenie ten osobie pełnej lub maksymalnej do osiągnięcia sprawności fizycznej lub psychicznej a także zdolności do pracy oraz do brania czynnego udziału w życiu społecznym .
- Model biomedczny w leczeniu . W procesie leczenia następuje skupianie się na organizmie, nie na osobie. W przypadku braku konkretnego zaburzenia fizjologicznego w chorobie, następstwem jest bezsilność. Lekarz jest „dostarczycielem” zdrowia, chory biernym odbiorcą. Model ten wykazuje wiele ograniczeń.
- Sfery starzenia się :
- Sołeczna
- Psychiczna
- Biologiczna
- Podział wieku starszego :
- początek starości - 60 – 65 rok życia
- wczesny wiek starszy (wiek podeszły): 60 – 74 lat
- Późny wiek starszy: 75 – 89 lat
- Bardzo późny wiek starszy (długowieczność): powyżej 90 roku życia
- Niepełnosprawność - długotrwały stan występowania pewnych ograniczeń w prawidłowym funkcjonowaniu człowieka. Ograniczenia te spowodowane są na skutek obniżenia sprawności funkcji fizycznych, psychicznych bądź umysłowych. Jest to także uszkodzenie, czyli utrata lub wada psychiczna, fizjologiczna, anatomiczna struktury organizmu. Utrata ta może być całkowita, częściowa, trwała lub okresowa, wrodzona lub nabyta, ustabilizowana lub progresywna.
- Typy niepełnosprawności :
- Obniżona sprawność sensoryczna
- Obniżona sprawność intelektualna
- Obniżona sprawność funkcjonowania społecznego
- Obnizona sprawność komunikowania się
- Obnizona sprawność ruchowa
- Mózgowe porażenie dziecięce
- Obnizona sprawność fizyczna
- model medyczny podejścia do niepełnosprawności.
- Niepełnosprawność to niedobór lub anormalność.
- Fakt bycia niepełnosprawnym jest negatywny.
- Niepełnosprawność lokuje się w danym osobniku.
- Usuwanie problemów związanych z niepełnosprawnością polega na leczeniu danej osoby lub dostosowywaniu jej do normy.
- Czynnikiem sprawczym poprawy jest specjalista.
- Czynnikiem sprawczym poprawy jest specjalista.
- Niepełnosprawność to różnica.
- Fakt bycia niepełnosprawnym sam w sobie jest obojętny.
- Niepełnosprawność wywodzi się ze wzajemnego oddziaływania danej osoby i społeczeństwa.
- Usuwanie problemów związanych z niepełnosprawnością polega na zmienianiu wzajemnego oddziaływania pomiędzy daną jednostką a społeczeństwem.
- Czynnikiem sprawczym poprawy może być dana jednostka, osoba czy instytucja występująca w jej imieniu bądź ktokolwiek mający wpływ na stosunki pomiędzy jednostką a społeczeństwem.
- Śmierć (łac. mors, exitus letalis) – stan charakteryzujący się ustaniem oznak życia, spowodowany nieodwracalnym zachwianiem równowagi funkcjonalnej i załamaniem wewnętrznej organizacji ustroju.
- Szpital jako system społeczny .
Z socjologicznego punktu widzenia szpital można rozpatrywać jako system społeczny, to znaczy system, w którym oddziałują na siebie i współdziałają dwie osoby lub więcej.
Forma wzajemnego oddziaływania nie jest dowolna, określają je reguły i normy, które mogą być wyczerpujące, albo mogą składać się z nie pisanych życzeń i ogólnych wskazówek postępowania. Czasem mówi się nawet, że poszczególne osoby w tym systemie mają przydzielone pewne funkcje stopniowo przyzwyczajają się do ich spełnienia, zgodnie z przyjętymi oczekiwaniami.
Pacjent w szpitalu również odgrywa przydzieloną mu, określoną rolę. Można się spodziewać, że będzie postępować tak, a nie inaczej, np. że będzie wykonywać polecenia lekarskie, przestrzegać przepisów obowiązujących w szpitalu. Rola lekarzy, pielęgniarek i innych pracowników w szpitalu mniej lub bardziej wyraźnie wyznacza ich stosunek do pacjenta i wzajemnie do siebie.
Brak odpowiedzi na pytania: 3, 10, 14, 19, 20, 21