Если у вас возникли сложности с курсовой, контрольной, дипломной, рефератом, отчетом по практике, научно-исследовательской и любой другой работой - мы готовы помочь.
Предоплата всего
Подписываем
5 –билет
1
Этнолингвистика
(грекше ethnos – халық, тайпа және латынша lingua - тіл) – тілді этносқа қатысы тұрғысынан, этномәдени және этнопсихологиялық факторлармен байланыстыра қарастыратын тіл білімінің бағыты. Яғни, этностың материалдық және рухани мәдениетін, оның ділін, тарихи және қазіргі қалпын бейнелейтін тілдік элементтер этнолингвистиканың негізгі нысаны болып табылады. Ол этнография ғылымының құрамында дара бағыт ретінде пайда болды.
Жалпы, тіл білімі тарихында тіл мәселелерін сол тілде сөйлеуші халықтың мәдени өмірімен, салт-сана, әдет-ғұрпымен байланыстыра зерттеушілік те болды. Бұл жөніндегі алғашқы пікір ХҮІІІ ғасырдың соңғы жартысында өмір сүрген неміс жазушысы, әдебиетші Иоганн Бердердің (1744-1803) поэзияға байланысты еңбектерінде, одан кейінгі кезде В.Гумбольдт еңбектерінде кездеседі. Бірақ тіл мәселелерін мәдениетпен, халықтың әдет-ғұрпымен, салт-санасымен байланыстыра зерттеуге ерекше көңіл бөлу, арнайы еңбектер жазу ХХ ғасырдың 20-30 жылдарында ерекше белең алды.
Осы негізде қалыптасқан екі түрлі бағыт бар. Оның бірі – Америкада, екіншісі – Германияда. Бұлардың екеуі де этнолингвистика деген атаумен аталады.
Америка этнолингвистикасын қалыптастырушылар – Эдуард Сепир (1884-1939) мен Бенджамин Уорф (1897-1941). Э.Сепирдің «Тіл» (1921), «Лингвистиканың жайы» (1929), ал Б.Уорфтың «Тіл, ойлау және дүние» (1956) деген еңбектері бар. Б.Уорф тілді асыра бағалады да, ал ойлау мен дүниенің (шындықтың) рөлін шектен тыс төмендетіп тастады. Этнолингвистика Б.Уорфтың идеясы негізінде этнография мен әлеуметтану ғылымдарының аралығынан туындаған болып танылады. Ал, бұл идея Э.Сепирдің тіл фактілерін этнос мәдениеті мен жеке тұлға тұрғысынан қарастыратын теориясымен сәйкес болғандықтан, ғылымда бұл теория «Сепир-Уорф болжамы» деген атпен белгілі болып келді.
Германия этнолингвистикалық мектебін қалыптастыруда көрнекті рөл атқарған – Лео Вайсгербер. Оның «Неміс тілінің күші туралы» (1950) деген 4 томдық еңбегі бар.
Бұл екі мектептің өзара жақын, ортақ жағы – екеуінің де тіл мәселелерін мәдениетпен, халықтың рухани өмірімен байланыстыра қарайтыны. Екеуі де өз зерттеулерінде В.Гумбольдттың дүниені тану, білу процесінде тілдің атқаратын рөлі жөніндегі ілімін басшылыққа алады. Дегенмен екі мектепті туғызған себептер, олардың қалыптасу негіздері екі басқа: Америка мектебі үндістер тайпаларының тілін, мәдениетін, этнографиясын, ал Германия мектебі неміс мәдениетінің ұлттық сипатын, белгілерін зерттеу негізінде туып қалыптасқан. Екіншіден, Америка мектебі негізгі проблема етіп тіл мен мәдениетті, ал Германия мектебі тіл мен халықтың арақатысын қарастырды. Бұл екі мектептің В.Гумбольдт мұраларына қатысы да әртүрлі болды. Германия мектебі оны әлдеқайда кең, жан-жақты пайдаланады, ал Америка мектебінде ондай өріс жоқ. Әр мектептің өзіндік ерекшеліктері нақтылы тілдік фактілерді зерттеу ісінде айтылғандардан гөрі де молая түседі.
Америка этнолингвистері тіл білімі мен этнографияны антропологияның жеке тараулары деп санайды. Олардың пікірінше, антропология – мәдениет мәселесімен де, тіл мәселесімен де айналысатын өрісі кең, көп салалы ғылым.
В.Гумбольдт концепциясы мынадай: «Өмірде адам, тіл, ойлау және дүние дегендер болады. Олар өзара тығыз байланысты. Тіл адам мен дүниенің арасында тұрған аралық нәрсе. Ол – адамды сыртқы дүниемен байланыстырушы. Тіл - халық рухының сыртқы көрінісі, халық ойының, дүние тану дәрежесінің көрсеткіші. Халық тілі – оның рухы, халық рухы – оның тілі. Бұл екеуі тепе-тең».
Этнолингвистикалық мектеп өкілдері В.Гумбольдттың осы пікірлерін басшылыққа алып, оны әрі қарай дамытты, жетілдірді, мысалдармен толықтырды. Мәселен, Америка этнолингвистикасының өкілі Э.Сепир: «Тіл – әлеуметтік шындықты түсінудің құралы. Әр тіл – әртүрлі модельмен жасалынған. Сондықтан әр тіл айналадағы құбылыстарды өзінше таниды. Яғни, әр тілде сөйлейтін адамдар дүниені әртүрлі көреді. Тіл мінез-құлық нормасына да әсер етеді. Халықтың ой өрісін, мәдени дәрежесін оның тілін зерттемей тұрып түсіну мүмкін емес», десе, Германия этнолингвистикасының өкілі Л. Вайсгербер: «Әр халықта дүниеге тілдік көзқарас болады. Оны тану тілге байланысты. Тіл – дүниенің кілті. Адам тіл жасағанды ғана таниды» - деп есептейді. Сонымен қатар ол; «Тіл – дүниенің бейнесі. Сөз нақты затты емес, зат туралы ұғымды білдіреді» дейді. Яғни, Л.Вайсгербер тілдің дүние танудағы әлеуметтік сипатына, күшіне ерекше мән беріп, оны «дүниені қайта жасаудың құралы» деп түйіндейді. Сөйтіп, екі мектеп өкілдері де: «Адамдардың ой-санасы, дүниеге көзқарасы, өмірді тануы, мінез-құлқы - бәрі де тілге тәуелді. Олардың бәрін тіл басқарады. Тіл тарихты да, мәдениетті де жасаушы, қайта туғызушы», - деп, тілдің қоғам дамуындағы атқаратын рөлін шектен тыс асыра бағалайды. Тілге оның жаратылысында жоқ міндеттерді теліді.
Тілдің қоғам өмірінде елеулі рөл атқаратыны, оның рухани жағын (халықтың мәдениеті, әдебиеті, білімі, ғылымы, діні, өнері, салты, ғұрпы) зерттеуде септігін мол тигізетіндігі рас. Сондай-ақ, тілдің қоғамдық ой-пікірді қалыптастыруда да бейтарап қалмайтындығы айқын. Бірақ солардың ешқайсысына да тіл – билеушілік, басқарушылық, бағыт сілтеушілік қызмет атқармайды. Ой-сананың қалыптасуына, оның жарыққа шығуына тілдің көрсетер көмегі аз емес. Бірақ одан «ойлауды, сананы тіл туғызады, тіл басқарады» деген қорытынды шығаруға болмайды. Тілдің объективті өмірді танып, білудегі рөлі де дәл осындай.
Этнолингвистикалық мектептердің ерекше көңіл бөлген тағы бір мәселесі – тілдердің грамматикалық құрылыстарындағы өзгешеліктер. Бұл мәселеде де этнолингвистер В.Гумбольдттың пікірін басшылыққа алады. Ол дүние жүзіндегі халықтардың әртүрлі тілде сөйлеу себебін рухтан іздеді. В.Гумбольдт: «Тіл дегеніміз – сол тілді қолданушы халықтың рухы. Әр халықтың рухы әр басқа. Соған сәйкес олардың тілдері де басқа-басқа болады. Тілдердің өзгешеліктері халықтардың дүниеге көзқарастарының өзгешеліктерінде» деп санады. Осы пікірлерге орай этнолингвистикалық мектептер тілдердің грамматикасына да оларға тән емес қызмет жүктеді. Мәселен, олар: «Грамматика – халықтың ақыл-ой парасатын, мінез-құлқын жасаушы. Тіл құрылымдарының әртүрлі болуы – халықтардың ойлау формасының әртүрлілігінің белгісі» деп айтты.
Америка лингвисі Б.Уорф тілдердің грамматикалық құрылымдарындағы өзгешеліктерді халықтардың ойлау формаларындағы, дүниеге көзқарастарындағы, дүние тану қабілеттеріндегі өзгешеліктер, - деп ашық айтты. Оның пікірінше: «Тіл дегеніміз – ұғым, түсінік, мағына. Ал ой-сана дүниені бейнелейді. Яғни, дүние тілден көрініс табады. Бірақ әлгі дүние әр тілде әртүрлі бейнеленеді. Ол сол халықтың дүниеге көзқарасына, тілдік ойлауына байланысты». Б.Уорф мұнда тілдік форманы мойындамайды.
Б.Уорф Америкадағы хопи деп аталатын үндістер тайпасының тілін ағылшын, француз, неміс тілдерімен салыстыра зерттейді де, еуропалық тілдерде кездесетін кейбір ұғымдар мен грамматикалық категориялардың хопи тілінде ұшыраспайтындығына қарап, хопи тілінің «дүниеге көзқарасы», «тілдік ойлауы» еуропалық тілдерден төмен, нашар, икемсіз» - деген тұжырым жасайды. Бұл – қате пікір. Рас, америкалықтар үшін капитализм – «еркіндік», ал капиталист - «еркін адам» деген ұғымды берсе, хопи тайпасының өкілдері үшін капитализм – «қанаушылар қоғамы», ал капиталист – «қанаушы» деген ұғымды береді.
Дамудың жоғарғы сатысында тұрған халықтар мен төменгі сатыда тұрған халықтардың өзін қоршаған дүниеге көзқарасы, түсінігі біркелкі болмайтыны табиғи нәрсе. Бірақ бұл белгілі бір халықтың жаратылысының артықшылығынан немесе төмендігінен болатын нәрсе емес. Олардың бәрі де әр халықтың экономикалық тұрмыс жағдайларына, жағрапиясына байланысты нәрселер. Тілдердің грамматикалық құрылысындағы өзгешеліктерге де дәл осы тұрғыдан қараған дұрыс.
Белгілі бір тілдерде бар ұғым екінші бір тілдерде жоқ болса, ол әлгі ұғым кездесетін тілдердің грамматикалық құрылысының артықшылығы, құдіреттілігі емес. Мысалы, қазақ тілі лексикасында киіз үйге, төрт түлік малға байланысты орыс тілі лексикасында кездеспейтін толып жатқан атаулар бар. Сол сияқты, түркі тілдерінде еуропалық тілдерде кездеспейтін тәуелдік жалғау категориясы бар. Бұлар қазақ, түрік халықтарының орыс, еуропа халықтарынан артықшылығын білдіреді деуге болмайды. Немесе керісінше, орыс, еуропа тілдерінде бар род, вид категориялары түркі тілдерінде кездеспейтіндігіне қарап, мұны еуропалық тілдердің жаратылысының құдіреттілігінен дей алмаймыз. Сондықтан этнолингвистердің бұл пікірлері өте қате.
Алғаш қалыптасқан этнолингвистикалық бұл мектептердің кемшілігі де болды. Олар:
1. Этнолингвистердің пікірінше, қоғамның рухани жақтары халық психикасына тәуелді. Олардың бәрін халық психикасы белгілейді, - дейді.
2. Этнолингвистердің пікірінше, тіл қоғам өмірінің барлық саласын басқарады, билейді, нұсқайды. Қоғам мүшелерінің дүниеге көзқарасын, мінез-құлқын қалыптастырады, - дейді.
3. Этнолингвистердің пікірінше, тілдердің әртүрлі болуы халықтардың ойлау дәрежесінің әртүрлілігінен. Бұл – мүлдем қате пікір. Бір ғана мысал, арыстандар – Африкалық савандарда, ақ аю – Солтүстік мұзды мұхитында ғана тіршілік етеді. Ендеше, кең далада өмір сүретін қазақтардың ол аңдар туралы пікірі, ойы арыстандары немесе аюы бар, оны күнде көріп жүрген елдерден өзгеше болары сөзсіз емес пе?!
Этнолингвистика дегеніміз не? Қазақ тіл білімінде ғылымның бұл саласы бұрын-соңды арнайы сөз болған емес. Сондықтан да бұл біздер үшін әрі жаңа, әрі тың проблема болып саналады. Ана тіліміздің ұшан-теңіз байлығын, ғасырлар бойы толассыз толығып, ұрпақтан ұрпаққа ауысып, мұра болып келе жатқан асыл қазынасын мүмкіндігінше толық меңгеріп, ел игілігіне айналдыруды мақсат ететін ғылым салаларының бірі - осы этнолингвистика болса керек. Сонда, этнолингвистиканың мақсаты не, зерттеу объектісіндегі ортақтық неге байланысты? Ғылым дүниесі қандай қажеттікпен этнография мен лингвистиканың ортасынан жаңа ғылым саласын тудырып, оған «этнолингвистика» деп ат қойып, айдар тағып отыр? Этнолингвистика терминіне тілшілердің беріп отырған жұпыны ғана анықтамасы мынау: «Этнолингвистика - это «раздел макролингвистики, изучающий отношения между языком и народом и взаимодействие лингвистических и этнических факторов в функционировании и развитии языка [1. 529]. Этнографтардың бұл жайындағы түсінігі де біржақты сияқты. Олар бұл терминге байланысты зерттеу объектісін негізінен этнос деп қарайды да, тілді екінші орынға қояды.
Бұл ғылым саласының бір кереметтігі де, бүгінгі таңдағы ғылыми-практикалық маңызы да - оның монолиттік тұтастығында, бір-біріне етене жақын, тіпті бірінсіз бірін толық түсінуге болмайтын объект екендігінде. Ол объект - этнос және оның тілі. Өйткені тілсіз этнос, этноссыз тіл өмір сүруі мүмкін емес.
Этнос деп отырғанымыз – белгілі бір тарихи дәуірде және өлкеде қалыптасып, өзінің өзгеден ерекшелігін тани білген, тілінің, дінінің, табиғатының, психологиясының тұтастығын мойындаған, басқа да өзіндік қасиеттерін сезіне білген қауым. Этнос белгілі бір қоғамдық формацияда ру, ру-тайпа бірлестігі болып саналса, феодализм дәуірінде - ұлыс не халық, капитализм дәуірінде ұлт ретінде дамуы мүмкін. Бұл бәрімізге белгілі қағида.
Тіл білімі өзі қаншалықты көне болса, тіл мен этностың ара–қатынас мәселесі де соншалықты әріден келе жатқан, ежелден бар құбылыс. Тіл - этностың ең тұрақты, ең бір басы ашық негізгі көрсеткіші. Ал тұрақтылығы бұған қарағанда осалдау, өзгеруге бейім территориялық бірлік, экономикалық-шаруашылық және мәдениет тұтастығы, т.б. этностың қосалқы белгілеріне жатады. Демек, тіл тағдыры мен этнос тағдыры бір-бірімен тығыз байланысты.
Этнолингвистиканың міндетіне жеке тіл немесе тіл топтарының дамуын тілді қолданушы сол этностың тарихымен байланыстыра қарап, бір мәнге ие болғанымен, тіл мен әдебиетке әрқилы көрінетін ұғымдарды, сонымен бірге этностың өзіндік ойлау ерекшелігінің тілдік көрінісін зерттеу жатады. Жалпы алғанда, этнолингвистика - этностың болмысынан туындап, санасында сараланып, тарихи жадында сақталып, тілі арқылы ғасырлар бойы қалыптасып, қорланып, рухани мәдени мұра ретінде атадан балаға, әулеттен нәсілге үзілмей ауысып келе жатқан дәстүрлі мирасты жаңғыртып, жан-жақты зерттеп танымдық мәнін ашып, болашақ ұрпаққа ұсыну мақсатында дүниеге келген күрделі бағыт. Осы ерекшеліктеріне орай оны «этностық тілтаным» десе де болғандай.
Қазақ тіл біліміндегі антропоөзектік бағыттағы зерттеулерде, ең алдымен, тіл мен этносаралық сабақтастық мәселесі нысанға алынды. Қазақ тіл білімі ғылымында тілді жоғары адамзаттық құндылық ретінде бағалап, оны антропологиялық танымның, этникалық қалыптасудың құралы тұрғысынан сипаттау ХХ ғасырдың 80-жылдарында Ә.Қайдар зерттеулерінен нақты басталады. Ғалымның «Тіл – этнос - таным» мәселелерінің сабақтастығын танытатын ғылыми идеялары қазіргі қазақ тіл білімі ғылымын жаңа белеске көтерді. Ғалымның зерттеулерінде «Этностың дүниеге келуіне ұйтқы болған да – тіл, рухани-мәдени өмірінің өзегі де, өзін-өзі танып білудің өлшемі де – сол тіл» - деп түйінделеді [2. 11]. «Қазақ тілінің өзекті мәселелері» атты еңбегінде Ә.Қайдар этнолингвистиканың зерттеу нысаны мен мақсат-міндеттеріне тоқталып, оның мәдениеттану, этнография, өлкетану, фольклористика, мифология, дінтану, астрология, т.б. қоғамдық-әлеуметтік пәндермен, этимология, диалектология, ономастика, фразеология, лексикография, терминология, т.б. лингвистикалық пәндермен арақатынасына кеңінен сипаттама береді. Сондай-ақ, ғалым тілдің лексика-семантикалық қорын дамытудың, байытудың этнолингвистикалық арналарын көрсетіп, тіл байлығын этнолингвистикалық тұрғыдан зерттеудің ұстанымдарын айқындап береді.
Сонымен қатар, қазақ тіл білімінде этнолингвистиканың негізіне ғылыми терең талдау жасап, библиографиялық шолу арқылы (1300-ден аса) жаңа бағыттарды айқындаған ғалым – М.М.Копыленко болды.
2
Samuel Johnson (18 September 1709 [O.S. 7 September] – 13 December 1784), often referred to as Dr Johnson, was an English writer who made lasting contributions to English literature as a poet, essayist, moralist, literary critic, biographer, editor and lexicographer. Johnson was a devoutAnglican and committed Tory, and has been described as "arguably the most distinguished man of letters in English history".[1] He is also the subject of "the most famous single work of biographical art in the whole of literature": James Boswell's Life of Samuel Johnson.[2]
Born in Lichfield, Staffordshire, Johnson attended Pembroke College, Oxford for just over a year, before his lack of funds forced him to leave. After working as a teacher he moved to London, where he began to write for The Gentleman's Magazine. His early works include the biography The Life of Richard Savage, the poems "London" and "The Vanity of Human Wishes", and the play Irene.
After nine years of work, Johnson's A Dictionary of the English Language was published in 1755. It had a far-reaching effect on Modern English and has been described as "one of the greatest single achievements of scholarship."[3] This work brought Johnson popularity and success. Until the completion of the Oxford English Dictionary 150 years later, Johnson's was viewed as the pre-eminent British dictionary.[4] His later works included essays, an influential annotated edition of William Shakespeare's plays, and the widely read tale Rasselas. In 1763, he befriended James Boswell, with whom he later travelled to Scotland; Johnson described their travels in A Journey to the Western Islands of Scotland. Towards the end of his life, he produced the massive and influential Lives of the Most Eminent English Poets, a collection of biographies and evaluations of 17th- and 18th-century poets.
Johnson had a tall and robust figure. His odd gestures and tics were confusing to some on their first encounter with him. Boswell's Life, along withother biographies, documented Johnson's behaviour and mannerisms in such detail that they have informed the posthumous diagnosis of Tourette syndrome,[5] a condition not defined or diagnosed in the 18th century. After a series of illnesses he died on the evening of 13 December 1784, and was buried in Westminster Abbey. In the years following his death, Johnson began to be recognised as having had a lasting effect on literary criticism, and even as the only great critic of English literature.[6]
3
Adjectives
Abjective
As early about 1200 the adj. endings of all genders had been reduced to –e- In ME degrees of comparison are re, ere, est. Gret – gretter – grettest. Only a small number of OE adj. preserved umlaut in the compar – ve and superlative deprees in ME long – lengre – lengest. More most occurred in the early part of the 13th c. Adjective is the greatest inflectional losses; totally uninflected by end of ME period; loss of case, gender, and number distinctions
distinction strong/weak preserved only in monosyllabic adjectives ending in consonant: singular blind (strong)/blinde (weak), plural blinde(strong)/blinde(weak); causes in loss of unstressed endings, rising use of definite and indefinite articles
some French loans with -s in plural when adjective follows noun: houres inequales, plages principalis, sterres fixes, dayes naturales; cf. dyverse langages, celestialle bodies, principale divisiouns
comparative OE -ra>ME -re, then -er (by metathesis), superlative OE -ost, -est>ME -est; beginnings of periphrastic comparison (French influence): swetter/more swete, more swetter, moste clennest, more and moste as intensifiers
ME continued OE use of adjectives as nouns, also done in French; also use of 'one' to support adjective (e.g. "the mekeste oone")
6-билет
1
Дескриптивтік мектеп ХХ ғасырдың 20-жылдарында Америкада пайда болды. Мектепті қалыптастырушылар – Эдуард Сепир (1884-1939) мен Леонард Блумфилд (1887-1949). Америка структурализмі дескриптивтік мектеп деп те аталады. Қазіргі Америка тіл біліміндегі бағыттардың бірі – Л.Блюмфилд мектебі. Ол кейде дескриптивті лингвистика деп аталады. Америка структуралистерінің көпшілігі тілдің құрылысындағы сыртқы формальдық элементтерді сипаттай келіп, тілдің мағыналық жағын жоққа шығарады. Л.Блумфилд сөз ешбір лексикалық элементпен байланыспайды деп, сөздердің өзара байланысын мойындамайды. Дескриптивті лингвистиканың әдіснамалық негізі – дистрибуция (бөлу, айыру). Бұл лингвистика өкілдері жансыз материяның жалпы қасиетін зерттейтін ғылым тіл деп білген. Мұның бірнеше мектептері болып, олар тілді схемаға негіздеп алады.
Л.Блумфилд өз зерттеулерінде бихевиоризмдік (мінез-құлық) психологияның концепцияларын басшылыққа алды. Оның ойынша, психология тек мінез-құлықты ғана зерттеу керек, ал, мінез-құлық дегеніміз – ағзаның сыртқы реакциясының жиынтығы, реакция қоршаған орта туғызатын стимулдар арқылы механистік жолмен пайда болады. Мұнда сөйлеудің ұғыммен, ойлаумен байланыстылығы ескерілмейді. Тіл қызметінде жеке индивидуумның мінез-құлқына, адам ағзасының құбылыстарына, ағзаға сырттан болатын әртүрлі әсерлерге, түрткіге шешуші мән беріледі. Олар тілдің ойды қалыптастыру қызметін тіпті сөз етпейді. Америка структуралистері өздерінің алдына жалпы тіл білімі теориясын дамыту міндетін емес, тілдік элементтерді оңай және тез табу, оларды есепке алып, қандай контексте қолданылатындығын айқындау міндеттерін қойды. Дескриптивистер тілді ішкі, сыртқы байланыстарына қарай металингвистика, микролингвистика деп екіге бөліп қарайды.
Америка лингвистикасында пайда болған бағыттың бірі – этнолингвистика. Өкілдері: Дж. Гринберг, Г.Хойер, А.Кребер т.б. Этнолингвистика халықтың тілі мен оның мәдениетінің аралығындағы арақатынасты зерттейді (Этнолингвистика ғылымы жөнінде «ХХ-ХХІ ғасырлар тоғысындағы тіл білімі» деген тарауда кеңірек талданады). Бұл мәселені олар идеалистік тұрғыдан баяндап, тіл, дін, құқық, әдет-ғұрып халықтың материалдық жағдайын емес, оның психологиясымен ғана байланысты, содан келіп туады деп қорытынды жасайды.
2
Elizabeth I (7 September 1533 – 24 March 1603) was queen regnant of England and Ireland from 17 November 1558 until her death. Sometimes called "The Virgin Queen", "Gloriana" or "Good Queen Bess", Elizabeth was the fifth and last monarch of the Tudor dynasty. The daughter ofHenry VIII, she was born into the royal succession, but her mother, Anne Boleyn, was executed two and a half years after her birth, with Anne's marriage to Henry VIII being annulled, and Elizabeth hence declared illegitimate. Her half-brother, Edward VI, ruled as king until his death in 1553, whereupon he bequeathed the crown to Lady Jane Grey, cutting his two half-sisters, Elizabeth and the Roman Catholic Mary, out of the succession in spite of statute law to the contrary. His will was set aside, Mary became queen, and Lady Jane Grey was executed. In 1558, Elizabeth succeeded her half-sister, during whose reign she had been imprisoned for nearly a year on suspicion of supporting Protestant rebels.
Elizabeth set out to rule by good counsel,[1] and she depended heavily on a group of trusted advisers led by William Cecil, Baron Burghley. One of her first moves as queen was the establishment of an English Protestant church, of which she became the Supreme Governor. This Elizabethan Religious Settlement later evolved into today's Church of England. It was expected that Elizabeth would marry and produce an heir so as to continue the Tudor line. She never did, however, despite numerous courtships. As she grew older, Elizabeth became famous for her virginity, and a cult grew up around her which was celebrated in the portraits, pageants, and literature of the day.
In government, Elizabeth was more moderate than her father and half-siblings had been.[2] One of her mottoes was "video et taceo" ("I see, and say nothing").[3] In religion she was relatively tolerant, avoiding systematic persecution. After 1570, when the pope declared her illegitimate and released her subjects from obedience to her, several conspiracies threatened her life. All plots were defeated, however, with the help of her ministers' secret service. Elizabeth was cautious in foreign affairs, moving between the major powers of France and Spain. She only half-heartedly supported a number of ineffective, poorly resourced military campaigns in the Netherlands, France, and Ireland. In the mid-1580s, war with Spain could no longer be avoided, and when Spain finally decided to attempt to conquer England in 1588, the failure of the Spanish Armada associated her with one of the greatest military victories in English history.
Elizabeth's reign is known as the Elizabethan era, famous above all for the flourishing of English drama, led by playwrights such as William Shakespeare and Christopher Marlowe, and for the seafaring prowess of English adventurers such as Francis Drake. Some historians are more reserved in their assessment. They depict Elizabeth as a short-tempered, sometimes indecisive ruler,[4] who enjoyed more than her share of luck. Towards the end of her reign, a series of economic and military problems weakened her popularity. Elizabeth is acknowledged as a charismaticperformer and a dogged survivor, in an age when government was ramshackle and limited and when monarchs in neighbouring countries faced internal problems that jeopardised their thrones. Such was the case with Elizabeth's rival, Mary, Queen of Scots, whom she imprisoned in 1568 and eventually had executed in 1587. After the short reigns of Elizabeth's half-siblings, her 44 years on the throne provided welcome stability for the kingdom and helped forge a sense of national identity.[2]
3
Personal pronouns
dual number disappears. The Old genitives of these pronouns lost their genitival meaning in early ME except in a few phrases like ure non none of us, ure aller “of all of us”. During the ME plural form “ye, you” came into ceremonious address in place of the singular ye, you occurred in the 13 c. and by Chaucer’s time it was common.
Possessive pronouns
In earty ME min thin began to drop their final –n before words beginming with a consonant, giving rise to the forms my, thy the possessives began to take find –s when used absolutely f.e.: yours
Reflexive pronouns
From the early part of the 13th c new forms began to appear. In the 1 and 2 persons sing the form Self came to be regarded as a noun and then the possessive pronoun was substituted for the Dative of the personal pronoun as miself, peself Then in the early part of the 14th c appeared aure selfe later the 15 c –s- came into existena ourselves. The s plural themselves appeared about 15000 (16th c)
3