Если у вас возникли сложности с курсовой, контрольной, дипломной, рефератом, отчетом по практике, научно-исследовательской и любой другой работой - мы готовы помочь.
Предоплата всего
Подписываем
Wykształcenie w prawie polskim
Wykształcenie jest także sztywno określonym wyznacznikiem rodzaju ukończonej szkoły. W Polsce, prawne kryteria poziomu wykształcenia określają Ustawa o systemie oświaty z 7 IX 1991, oraz Prawo o szkolnictwie wyższym z 27.07.2005 r. Zgodnie z nimi wyróżnia się następujące poziomy wykształcenia:
wykształcenie podstawowe – posiadają osoby, które ukończyły szkołę podstawową lub podstawowe studium zawodowe,
wykształcenie gimnazjalne – posiadają osoby, które ukończyły gimnazjum,
wykształcenie zasadnicze zawodowe – posiadają osoby, które ukończyły zasadniczą szkołę zawodową, szkołę zasadniczą lub inną szkołę równorzędną,
wykształcenie średnie – posiadają osoby, które ukończyły szkołę ponadpodstawową (na podbudowie 8-klasowej szkoły podstawowej) lub ukończyły szkołę ponadgimnazjalną z wyjątkiem zasadniczej szkoły zawodowej,
wykształcenie wyższe – posiadają osoby, które na studiach wyższych (I lub II stopnia) uzyskały tytuł licencjata, inżyniera, magistra lub tytuł równorzędny.
Wykształcenie podstawowe – rodzaj wykształcenia, które jest obowiązkowym do zdobycia. Aktualnie uczeń uzyskuje wykształcenie podstawowe po ukończeniu nauczania w szkole podstawowej i gimnazjum, jednakże czasem mówiąc o tej ostatniej mówi się także o innym wykształceniu jakim jest wykształcenie gimnazjalne. Po zdobyciu wykształcenia podstawowego uczeń ma prawo (już nie obowiązek) do dalszego kształcenia - może wtedy starać się o wykształcenie zasadnicze, wykształcenie zawodowe lub wykształcenie średnie
Szkoła podstawowa w Polsce
Szkoła podstawowa w Polsce jest elementem systemu oświaty i jest obowiązkowa. Istnieje także możliwość realizowania obowiązku szkolnego poza szkołą, tzw. nauczanie domowe.
Osoba, która skończy szkołę podstawową, uzyskuje wykształcenie podstawowe. Do lat 60. szkoła podstawowa w Polsce była szkołą siedmioklasową. 1 września 1999 roku w Polsce rozpoczęła się reforma edukacji. Dotychczasowa ośmioklasowa szkoła podstawowa została zastąpiona sześcioma klasami. W tym samym czasie, również 1 września 1999 roku, utworzono gimnazja. W pierwszych klasach gimnazjum rozpoczęli naukę ci uczniowie, którzy w starej ośmioletniej szkole podstawowej powinni rozpocząć siódmą klasę i ci, którzy nie otrzymali promocji z klasy siódmej do ósmej. Uczniowie klasy ósmej, którzy otrzymali promocję do klasy wyżej mieli kontynuować tok edukacji zgodnie ze starym systemem i rozpoczynać naukę w szkole ponadpodstawowej. Na starych zasadach kończyli również szkołę ci uczniowie, którzy 1 września 1999 roku uczyli się w szkołach ponadpodstawowych.
Nauka w szkole podstawowej jest obowiązkowa. Dziecko może iść do szkoły podstawowej w wieku 6 albo 7 lat. Czas nauki został podzielony na dwa etapy. Pierwsze trzy lata (pierwszy etap edukacyjny – klasy I-III) nazywany jest potocznie nauczaniem początkowym lub kształceniem zintegrowanym. Zajęcia najczęściej prowadzone są przez jednego nauczyciela, pełniącego jednocześnie funkcję wychowawcy.
W trakcie kolejnych trzech lat (drugi etap edukacyjny – klasy IV-VI) zajęcia prowadzą nauczyciele danych przedmiotów. Uczniowie uczęszczają na następujące zajęcia edukacyjne:
język polski
język obcy nowożytny
matematyka
historia i społeczeństwo
przyroda
technika
plastyka
muzyka
informatyka
wychowanie fizyczne
religia (uczniowie uczęszczają na zajęcia na wniosek rodziców lub opiekunów prawnych) lub etyka
wychowanie do życia w rodzinie (uczniowie uczęszczają na zajęcia za zgodą rodziców lub opiekunów prawnych).
Istnieją również specyficzne rodzaje szkół podstawowych – specjalne, integracyjne, szkoły podstawowe z oddziałami integracyjnymi i sportowymi, szkoły podstawowe sportowe oraz szkoły mistrzostwa sportowego. Szkoły podstawowe są przede wszystkim prowadzone przez jednostki samorządu terytorialnego takie jak np. gmina, miasto (szkolnictwo publiczne). Istnieje również wiele szkół podstawowych prowadzonych przez osoby prywatne, stowarzyszenia, fundacje i kościoły (szkolnictwo niepubliczne). Szkoły niepubliczne po zapewnieniu spełniania niezbędnych wymagań uzyskują uprawnienia szkół publicznych.
Po ukończeniu szkoły podstawowej uczniowie kontynuują naukę w gimnazjach.
W wielu szkołach podstawowych, zwłaszcza zlokalizowanych na terenach wiejskich, funkcjonują oddziały przedszkolne. Najczęściej uczęszczają do nich dzieci sześcioletnie, realizujące w nich wprowadzony w Polsce od 1 września 2004 obowiązek rocznego przygotowania przedszkolnego. Od 1 września 2007 roku został wprowadzony w publicznych szkołach podstawowych obowiązek noszenia przez uczniów jednolitego stroju wg wzoru ustalonego przez dyrektora szkoły (tzw. mundurka szkolnego), jednak już w kolejnym roku szkolnym obowiązek zniesiono, pozostawiając swobodę decyzji w tej sprawie szkolnej społeczności.
Wykształcenie zasadnicze – rodzaj wykształcenia dający uczniom przygotowanie do podjęcia pracy zawodowej, oparty na kształceniu w zasadniczych szkołach zawodowych, szkołach zasadniczych lub innych szkołach równorzędnych lub nauce rzemiosła. Rodzaj wykształcenia stopniowo zastępowany wykształceniem średnim technicznym.
Zasadnicza szkoła zawodowa – szkoła na podbudowie programowej gimnazjum, realizująca program nauczania w zakresie kształcenia ogólnego oraz kształcenia zawodowego. Podstawy programowe dla kształcenia ogólnego w tego typu szkole określa Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół z późniejszymi zmianami (Dz.U. z 2002 r. Nr 51, poz. 458; Dz.U. z 2003 r. Nr 210, poz. 2041). Kształcenie zawodowe odbywa się na poziomie czeladniczym, zgodnie z profilem danej placówki. Zasadniczą szkołę zawodową można ukończyć otrzymując jedynie świadectwo jej ukończenia, bądź też dyplomem poświadczającym kwalifikacje zawodowe, o ile uczeń przystąpi do nieobowiązkowego egzaminu zawodowego, zdawanego przed Okręgową Komisją Egzaminacyjną. Po ukończeniu zasadniczej szkoły zawodowej naukę można kontynuować w liceum ogólnokształcącym (uzupełniającym, nauka trwa dwa lata) lub w trzyletnim technikum uzupełniającym.
Wykształcenie średnie
Zgodnie z art. 11a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty wykształcenie średnie posiada osoba, która:
ukończyła szkołę ponadpodstawową, z wyjątkiem:
zasadniczej szkoły zawodowej,
szkoły zasadniczej lub
innej szkoły im równorzędnej,
ukończyła szkołę ponadgimnazjalną, z wyjątkiem:
zasadniczej szkoły zawodowej o okresie nauczania nie krótszym niż 2 lata i nie dłuższym niż 3 lata, których ukończenie umożliwia uzyskanie dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe po zdaniu egzaminu, a także dalsze kształcenie w dwuletnich uzupełniających liceach ogólnokształcących i trzyletnich technikach uzupełniających
trzyletniej szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym oraz dla uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, których ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa potwierdzającego przysposobienie do pracy.
Szkoła ponadgimnazjalna
Szkołami ponadgimnazjalnymi w Polsce określa się szkoły, które uczeń rozpoczyna po skończeniu gimnazjum.
Jest kilka rodzajów szkół ponadgimnazjalnych:
liceum ogólnokształcące (LO)
liceum profilowane (LP)
technikum (T)
zasadnicza szkoła zawodowa (ZSZ)
Dla absolwentów ZSZ dostępne są następujące szkoły:
uzupełniające liceum ogólnokształcące
technikum uzupełniające
Dla absolwentów liceów profilowanych i ogólnokształcących oraz techników dostępna jest:
szkoła policealna
Absolwenci szkół ponadgimnazjalnych, którzy zdali egzamin maturalny, mają prawo do ubiegania się o przyjęcie do szkoły wyższej.
Zasadnicza szkoła zawodowa – szkoła na podbudowie programowej gimnazjum, realizująca program nauczania w zakresie kształcenia ogólnego oraz kształcenia zawodowego. Podstawy programowe dla kształcenia ogólnego w tego typu szkole określa Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół z późniejszymi zmianami (Dz.U. z 2002 r. Nr 51, poz. 458; Dz.U. z 2003 r. Nr 210, poz. 2041). Kształcenie zawodowe odbywa się na poziomie czeladniczym, zgodnie z profilem danej placówki. Zasadniczą szkołę zawodową można ukończyć otrzymując jedynie świadectwo jej ukończenia, bądź też dyplomem poświadczającym kwalifikacje zawodowe, o ile uczeń przystąpi do nieobowiązkowego egzaminu zawodowego, zdawanego przed Okręgową Komisją Egzaminacyjną. Po ukończeniu zasadniczej szkoły zawodowej naukę można kontynuować w liceum ogólnokształcącym (uzupełniającym, nauka trwa dwa lata) lub w trzyletnim technikum uzupełniającym.
Wykształcenie wyższe jest wykształceniem uzyskanym w uniwersytecie, uniwersytecie technicznym (politechnika) lub w innych ośrodkach szkolnictwa wyższego. Pojęcie wykształcenia wyższego obejmuje skończenie studiów wyższych (po szkole średniej), oraz dalsze studia lub badania prowadzące do uzyskania stopnia naukowego.
Wykształcenie wyższe w Polsce
W polskim systemie edukacji wykształcenie wyższe w przypadku studiów I stopnia (zawodowych) kończy się nadaniem tytułu licencjata lub inżyniera, w przypadku studiów II stopnia (magisterskich) albo jednolitych studiów magisterskich – nadaniem tytułu magistra (do niedawna również magistra inżyniera) lub równorzędnego (lekarza, lekarza dentysty, lekarza weterynarii).
Szkoły wyższe przyznają też stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego. W Polsce działa Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów a podstawą jej działalności jest ustawa o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki.
Stopień doktora nadaje się osobie, która posiada:
tytuł zawodowy magistra, magistra inżyniera, lekarza lub inny równorzędny
zdała egzaminy doktorskie w zakresie określonym przez radę jednostki organizacyjnej
przedstawiła i obroniła rozprawę doktorską.