КОНТРОЛЬНАЯ РАБОТА студента 1 курса 8 группы специальности 103 04 03 Практическая психология заочной фор
Работа добавлена на сайт samzan.net:
Министерство образования Республики Беларусь
Учреждение образования «Гродненский государственный университет имени Янки Купалы»
Факультет психологии
Кафедра общей и социальной психологии
КОНТРОЛЬНАЯ РАБОТА
студента 1 курса 8 группы
специальности 1-03 04 03 «Практическая психология»
заочной формы обучения
по дисциплине «История Беларуси»
Крейдича Александра Ивановича
Гродно, 2012
Раман I. Шамякіна «Сэрца на далоні»
Раман I. Шамякіна «Сэрца на далоні» аб шчасці і горы, пра здрадзе і дапамогі бліжняму. Гэты раман разгортвае на сваіх старонках жыццё галоўных герояў доктара Яраша, Зосі і Шыковіча, які карыстаючыся сваім становішчам пісьменніка, загарэўся жаданнем выцягнуць праўду на ружу пра тыя часы, калі рабіла сваю працу падполле. Важную ролю ў рамане згуляў бацька Зосі доктар Савіч, вобраз якога быў падманны і запаганены брудам.
Доктар Яраш працаваў лекарам і меў бліскучую рэпутацыю ў людзей за свой прафесіяналізм і сардэчнай адносіны да пацыентаў. Ні хто не ведаў, што хаваецца ў мінулым у гэтага добрага чалавека, кім ён быў і дзякуючы каму ён застаўся жывы.
Сям'я Шыковічаў была ў блізкіх сяброўскіх адносінах з сям'ёй Яраша. Шыковіч меў ярлык пісьменніка і шмат часу праводзіў над працамі, якія апублікаваў. Шыковіч быў асобай ўражлівай і месцамі запальчывай. Пражыўшы 45 гадоў і аддаючы многі час на працу, ён забываў удзельнічаць у выхаванні сваіх дзяцей Славіка і Іры.
Яраш не раз маленькімі ўрыўкамі распавядаў Шыковічу аб часах, калі ён працаваў у падполлі. Да больш адкрытага аповеду яго былой працы падштурхнула сустрэча з Зосяй, ад сустрэчы якой на яго нарынулі ўспаміны. Аднойчы, Зося ратавала Яраша ад прыследваўшай яго паліцыі. Яе бацька Савіч не здаў яго, хаваў і дапамагаў колішняму свайму вучню. Яраш не верыў тым дакументам, якія казалі, што Доктар Савіч з'яўляўся здраднікам і дапамагаў немцам. Не верыў гэтаму і зацікаўлены Кірыла Шыковіч. Разам яны і змагаліся за праўду нягледзячы на перашкоды на сваім шляху расследавання. Зося, якую прадставілі як пацыенткай, Яраш убачыў і пазнаў у бальніцы. Яго колішняй сваёй выратавальніцы патрэбна была аперацыя на сэрцы, якая выратавала б яе жыццё. Скрозь нарастальнага груку сэрца ад хвалявання Яраш пагадзіўся.
Разам з гэтым працякала жыццё дзяцей Шыковіча і Яраша. Славік, сын Шыковіча быў амаральны, дзёрзкі, нахабны і наадварот такім сентыментальным і вясёлым. Славік быў закаханы ў асістэнтку доктара Яраша, Машу, якую да таго ж любіў і Яраша сын, Тарас. Тарас быў брыгадзірам брыгады на заводзе ў якой працаваў Славік. Славіка ўзялі туды з мэтай выправіць яго нормы паводзін, зрабіць яго сапраўдным камуністам. Яго любоў да Машы была мацней, чым да той,якая працуе ў яго брыгадзе дзяўчынкі Нине.Славік не раз прызнаваўся Машы ў каханні, але на жаль Тарас змог цалкам авалодаць Машэным сэрцам. Справа ў іх ішла да вяселля.
Нечаканая сувязь з Нінай, непрыязнасць брыгады да яго абязлічала Славіка і ад бязмэтнай хадні па вуліцы, ён крадзе ў бацькі мышыну ў якой уцякае ад паліцыі і трапляе ў аварыю.
Аперацыя Яраша над хворай Зосяй праходзіла пад кантролем дасведчанага пісьменніка Шыковіча. У адзін момант ён страціў прытомнасць ад убачанага. На далоні рукі Яраша ён убачыў маленькае сэрца Зосі, якое разносіла па аперацыйнай стук жыцця. Доктар Яраш падарыў Зосі другое жыццё, тым самым аддзячыў Зосю за той даўні яе ўчынак.
Сцэна хірургічнай аперацыі, якую праводзіў доктар Яраш, з'яўляецца адной з цэнтральных у рамане, набываючы сімвалічнае значэнне. Яна сімвалізуе працэс пераасэнсавання жыцця. Сам час, як скальпель хірурга, непазбежна адсячэ ўсё дрэннае, каб вылечыць хворае грамадства. Гэта сэрцы ўсіх людзей на далоні часу-хірурга.
Сэрца на далоні — гэта сімвал даверу да чалавека, гэта сімвал грамадства, пазбаўленага страху і падазронасці, гэта сімвал шчырасці і адкрытасці, спагады і дабрыні.
На мой погляд гэты раман дае прыклад дружбы, кахання і ахвярнасці свайго жыцця дзеля іншых. Гэты раман перадаў мне дух таго часу і адносіны паміж людзьмі, якія неслі за сабой цікавае жыццё.Галоўныя героі рамана былі зацікаўленыя гісторыяй падполля. У выніку Яраш і Шыковіч змаглі даведацца праўду і ачысціць ад выдуманых грахоў доктара Савіча.
Аповесць Уладзіміра Караткевіча «дзікае паляванне караля Стаха»
Аповесць Уладзіміра Караткевіча «дзікае паляванне караля Стаха» ўзяло маю ўвагу сваёй цікавай і насычанай інтрыгай зместам. Так як Аповесць напісана на рэальных падзеях, я пагрузіўся ў свет матэрыяльны з простымі сялянамі, якія жывуць з мэтай не памерці з голаду і ў свет містычны, які месцамі прымушаў мяне запавольваць дыханне.
У Аповесці аўтар вырашыў праехацца па месцах сваёй Радзімы і сабраць розныя прыказки і прымаўки, якія ведаюць старыя людзі і якія не павінны сысці з іхняй памяццю ў іншы свет. Аўтар яшчэ не ведаў, чым абернецца яму гэтая паездка.
Заблудзіўшыся ноччу ён апынуўся ў доме знакамітага роду Яноўскіх, дзе ўпершыню пазнаёміўся з самой Яноўскай. Менавіта вакол яе і круціцца ўся гэтая гісторыя. Гэтая васямнаццатигадовая дзяўчына зведала шмат страху і гора за свайго шляхецкага паходжання. Яна не раз казала, што ёй не хочацца жыць у страху, маркоце і роспачы. На ёй ўмоўна ляжаў праклён дваццатага калена, пасля забойства караля Стаха яе продкам Раманам. Па легендзе яна павінна была стаць апошнім у родзе Яноўскіх і спыніць яго існаванне. Яна гэта добра ведала і хацела хутчэй скончыць увесь гэты кашмар, напоўнены страхам і побач блукаючай смерцю. Сама Яноўская была добрым чалавекам. Ёй было сорамна, што ў яе цячэ ў венах шляхтецкая кроў. Ёй было балюча ў яе маленькім далікатным сэрцы за тых сялян, якія праклінаюць яе род за гора і голад, за здзекі і агідныя адносіны да іх.
Дзікае паляванне караля Стаха наводзіла на ўсіх у акрузе страх і паніку. Звычайныя людзі лічылі гэтую містыку, як следства даўнешнего праклёну выпускаючага дух Стаха, на нашчадкаў Рамана, які забіў яго. Яноўскую доўгі час палохалі, то маленькім чалавекам, то паляваннем Стаха, прыметай з'яўлення якіх прадвяшчалі яе погібель. І толькі Дамброўскі змог развязаць гэтую путанницу, адагнаўшы ад Яноўскай надыходзячую смерць, якую ёй і падрыхтавалі яе ж сваякі. Дубатоўк быў апекуном юнай дзяўчынкі, яе любіў і аберагаў, але, як аказалася пазней, менавіта ён і жадаў яе смерці, каб завалодаць старым маёнткам. Менавіта і ён быў тым самым Стахам, які забіваў людзей і гнаўся з сваімі вершнікамі за Дамброўскім жадаючы забіць яго. На самай справе не было ў рэале ніякага Стаха, усё было спланавана з адной мэтай - смерці. Дубатоўк быў вельмі ветлівы, гасцінны, заўсёды з вясёлым настроям чалавек. Паны паважалі яго за дабрыню і добрае сэрца да Яноўскай, на стан якой, як думалі яны, Дубатойк не жадаў прэтэндаваць. Дубатоўк апынуўся як воўк у авечай шкуры. Фанцік дабрыні маскіраваў ў ім скупасць, жорсткасць і здраду.
Беларэцкі, чалавек з стрыжнем ўнутры, мужны і сумленны. Не гледзячы на страх смерці, ён не пакінуў Яноўскую ў гора, але рызыкуючы сабой жадаў выкрыць гэтую гісторыю і вызваліць ад вечнага халоднага погляду і дрымучага настрою Яноўскую. Беларэцкі змог выкрыць маленькага чалавека, якому дадзены быў вобраз духу і аднойчы злавіўшы яго, зразумеў, што гэта брат Бермана. Ён змог выкрыць і дух жанчыны, якой апынулася сама Яноўская.
Беларэцкі, разам з Ясінскім і Рыгорам. які быў простым селянінам, вырашылі выкрыць ўвесь гэты спектакль. Бура эмоцый і страху, расчараванняў і здзіўлення суправаджала іх. Іх хацелі забіць, што і атрымалася з Ясінскім, які паверыў запісцы, якую і пісаў Дубатоўк, каб сустрэцца ў прызначаным месцы і забіць Ясінскага. Але Дубатоўк не ведаў, што і яго смерць блукае побач.
Простыя мужыкі з Беларэцкім і Рыгорам ішлі па слядах ў дзікага палявання і аднойчы зрабіўшы засаду, разграмілі яго. Як аказалася, маё стаўленне да іх як да містычных духах даўнейшэй гісторыі аказалася марным. Гэта былі звычайныя людзі на звычайных конях. Пры разгроме быў забіты і Варона з якім Беларэцкі страляўся у цёмным пакоі на хлапечніку у Дубатоўка. Праз кароткі час Дубатоўк ўцякаў ад мужыкоў пакінуўшы свой падпалены дом не далёка ад якога і выпусьціў свой дух. Дзікае паляванне са сваім важаком перастала існаваць.
Беларэцкі вызваліў Яноўскую ад страху і пакахаўшы яе павёз з сабой да дому. Барацьба за чужое жыццё, за права існавання на гэтай зямлі было за Яноўскую. Беларэцкі не пакінуў яе адну, але застаўся з ёй да канца, тым самым набыўшы любоў да Яноўскай, якая перарасла з сімпатыі.
Усе героі аповести апынуліся рэальнымі. Аўтару ўдалося апісаць усю гісторыю з паляваннем і данесці чытачу інтрыгу і цікавасць да гэтай усёй гісторыі. Чытаючы я ў думках апынуўся ў свеце, дзе жывуць падонкі і мужныя людзі, якія жывуць дзеля нажывы. І хто ведае, быць можа гэтая гісторыя з Яноўскай і зрабіла яе такой добрай і пакорлівай. Бо калі былоб у яе па іншаму, хто ведае, не стала б яна такой жорсткай як Дамброўскі!?
Аповесць В. Быкава «Афганец»
У аповесці В. Быкава «Афганец» разгортваецца сюжэт супрацьстаяння двух бакоў: дэмакратычнай улады і не задаволенага сваім выбарам грамадства. Галоўным героем з'яўляецца былы афганец Саша Ступак, жыццё якога кідала ў розныя складаныя сітуацыі. З першых радкоў аповесці, галоўны герой прыцягвае да сябе ўвагу і зацікаўленасць.
Ступак быў асобай маўклівай, але ўмеў слухаць іншых з цікавасцю, асабліва калі пачыналася размова пра палітыку. Сам пра палітыку стараўся не размаўляць, баючыся быць пачутым агентамі КДБ, якія былі на кожным кроку. Яго добры сябар Сазон быў добры і не раз выратоўваў Ступака пазычаючы яму грошы. Але Ступак да канца не давяраў яму, лічыў яго бальшавіком. Сам Ступак ў мінулым ваяваў у Афгане і быў прапаршчыкам дэсантнай роты. За гераічны ўчынак быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай зоркі. І жыццё быццам бы ішло добра, калі б ні яго жонка Людміла Пятроўна, якая яму змяняла са сваім начальнікам банка. Штодзённыя папрокі жонкі,што ён не можа пракарміць сваю сям'ю вымусілі Ступака адысці ад сваёй сям'і і пасяліцца ў жалезным гаражы непадалёк ад дома. Неўзабаве ён пазбавіўся і гэтага гаража, які купіў у яго бізнэсмэн Валынец.
Сарваная спроба суіцыду, дала яму шанец зажыць па новаму. Аднойчы, апынуўшыся ў шматтысячным натоўпе, які пратэставў супраць улады, ён сутыкнуўся з жорсткай агрэсіяй, якую падаграваў той самы, які кіраваў краінай. Да гэтага суб'екту даўно людзі сталі ставіцца з пагардай, не гледзячы на яго абяцаючыя словы, якія зыходзілі з экранаў тэлевізара і свеженапечатанных часопісаў. Менавіта ў той момант, калі АМАП біў жанчын і мужыкоў у Ступака і зарадзілася новая мэта – забіць кіраўніка краіны.
.
Ступак баяўся, што яго могуць вылічыць за тое, што ён прысутнічаў на плошчы і тады канец яго плану. А тут яшчэ яго прыяцель Мінкевіч, якому выпісалі штраф на 60 мільёнаў рублёў за тое, што ён быў арганізатарам БНФ і прысутнічаў на тым пабоішчы. Але зразумеўшы, што за ім ні хто не прыйшоў, пагрузіўся ў разглядзе спосабу забойства і на выгандлёваныя 300 даляраў ад продажу свайго апошняга месца для начлегу Валынцу, пачаў шукаць зброю.
Выпадковая сустрэча Ступака і былога прапаршчыка Шпака, змяніла яго жыццё. Пасля некалькіх сустрэч са Шпакам ў Ступака і з'явілася новая,добра аплачваная праца, якая дазволіла вылезці з галечы і голаду. Ступака усё яшчэ адольвалі думкі забіць яго і Саша ўсяго толькі чакаў моманту, калі яму выдадуць зброю на новым месцы працы. Яму падабалася такое сытае жыццё і не гледзячы на тое, што свабоды на новай працы было мала, ён не хацеў вяртацца ў свой ужо прададзены гараж.
Хутка Ступак пазнае, што ён прыняты ў асаблівае падраздзяленне, якое і будзе ахоўваць таго самага. Ступак гарэў жаданнем ўбачыць сваю ахвяру на Яву і аднойчы ён убачыў. Ён здаўся Ступаку ветлівым і добразычлівым чалавекам з прыемнай усмешкай на твары. Ужо праз кароткі час Ступак пачаў адчуваць сімпатыю да гэтага чалавека, хоць яшчэ нядаўна, шукаў зброю што б забіць яго. Гэта пачуццё Ступак тушыў у сабе і стараўся не звяртаць на яго ўвагі.
Да сваёй новай працы, Ступак хацеў, каб яму далі шанец забіць таго кіраўніка, але быццам хтось тады пачуў яго пажаданне і паспяшаўся гэта выканаць. І вось Ступака з усёй астатняй аховай прывезлі да заводу на ўскраіне горада. Стаўшы смірна пад загад палкоўніка яны стаялі спакойна і чакалі яго. Раптам пад'ехаў «мерседэс» і з яго выйшаў той самы кіраўнік. Ён пачаў спружыніста падымацца па прыступках да дзвярэй. Ступак быў гатовы прывесці ў выкананне свой прысуд, але ў самы зручны момант не хапіла яму рашучасці. Што адбылося з ім? Што ён думаў у той момант? Няўжо збаяўся? Яму ж засталося націснуць на курок і канец!
«Афганец» мяне зачапіў тым паваротам, які я там ўбачыў. Спачатку галоўны герой быў упэўнены ў сваёй правасці і ўпэўнена адрозніваў дзе дабро, а дзе зло. Але неўзабаве сам таго не чакаючы, прадаўся і стаў пустышкай у брудных руках. У гэтым пераломным моманце я ўбачыў, як лёгка людзі могуць станавіцца здраднікамі сваіх перакананняў. Ступак увесь час стараўся даказаць усім, што ён ня тля і можа многае, нават забіць самага галоўнага, бо ён жа афганец!
Гэты герой-раб! Мне спадабаўся момант, калі ён разумее: як выдатна, што не трэба думаць, што можна падпарадкоўвацца загаду. Можа Ступак тады і не змог націснуць на курок і забіць кіраўніка краіны, так як ён аддаваў загады яму. Справа ў тым, што Ступак прывык падпарадкоўвацца ў Афгане загадам і думаць пра забойства палкоўніка ён нават не мог. У гэтай гісторыі вобраз палкоўніка або камандавання прыняў прэзідэнт. Можа быць гэтая асацыяцыя ў той вырашальны момант і стала перад вачыма Ступака знакам - СТОП! Да таго ж ён ужо паспеў прывыкнуць да сытнага і бесклапотнага жыцця, расставацца з якім яму вельмі не хацелася.
Светлана Алексиевич «Цинковые мальчики»
Прочитавши книгу Светланы Алексиевич «Цинковые мальчики», в которой говорится об войне в Афганистане не с газет и телевиденья, а с рассказов реально побывавших там молодых юношей и девушек, у которых сложилось в целом объективное мнение о той войне...
В тех строках, я увидел, какая была на самом деле жизнь далеко от родных мест, хотя я и знал кое-что об том времени, но эта книга расширила более полно моё понимание об тех не далёких временах.
Читая те страницы, я погрузился в мир ужаса и человеческого омерзения, я увидел на сколько не ценят человеческую жизнь. У меня собрался свой образ военного человека того времени, который люди считали почётным, а потом обесценили и осудили его. Ещё Достоевский писал про военных, как о "самых не задуманных людей в мире". Автор смог более полно перенести внимание читателей в мир, где царит разруха, убийство, нищета, голод, предательство и ненависть . Люди ехали в Афганистан защищать Родину, проверить себя на прочность и стать мужественным, но когда приехали чувствовали себя обманутыми, некоторые даже плакали. Ещё недавние интеллектуальные школьники, чьи представления о жизни были вложены по высоконравственным книжкам, нажимали на курок автомата, убивая не только врага, но детей, женщин и старух. Их сплачивало вместе не дружба и возможность положится друг на друга, а страх смерти. Они были кинуты в жизнь, где приходится выживать совершенно не подготовленными. Их матеря считали, что их дети помогают другому народу, оберегают его, строят больницы, школы и дороги. Они гордились ими, но многие из них вскоре висели рыдавши на цинковых гробах, проклиная всё и не видя яркого света солнца.
Служившие убивали всех, выполняли самые жестокие приказы без права на обсуждения. Они считали, что когда приедут домой, их будут почётно встречать и возносить до уровня подражания, но те калеки, которым удалось уехать от туда, встретили уже не восхищённые лица прохожих и гордо поднятых подбородков своих родителей. Не давние герои возвратившись домой оказались ни кому не нужные и некогда готовые были жизнь положить за Родину, при втором шансе предали бы её. «Раньше, у меня дрожали губы при слове – Родина. Теперь я не верю ни во что. С кем воевать? За что?» - писал после возвращения домой один рядовой.
Когда люди узнали, что на самом деле происходит там, они начали осуждать солдат, негодовать над ними. Гораздо было проще объяснить им, что руки на самом деле отрезал трамвай, чем говорить, что их оторвало по неожиданно разорвавшейся не далеко гранаты. Сразу бы полилась грязь и осуждение в их сторону, люди забыли, что эти солдаты всего лишь выполняли приказ командования, ослушавшись который означал - расстрел.
Были такие служащие, поменявшиеся внутри и перевоплотившись в людей крайне жестоких и безжалостных не хотели возвращаться на Родину. Они не имели представления, как они будут жить там в связи с поменявшейся модой и гоняющимися за ней людьми. Некоторым попросту нужно было кого-то убивать всё время и чувствовать запах крови. На фоне всего становится ясно поведение этих людей.
Таким образом, нанесенная народу тяжёлая рана, была в дальнейшем названа, как следствие политической ошибки. Ошибки бывают у всех, но эта до конца дней останется в головах тех несчастливых родителей, чьи сыновья так и не вернулись с той войны. Их дети, для их навсегда останутся героями.
2. Антонов О. Шевченко консультационная компания ldquo;ПАККrdquo; Москва Специфика кризиса состоит в том что о
3. бюджетной политики а также уровни Федеральный региональный и инструменты налоговобюджетной политики
4. Тема- в гостях у сказки Задачи- Образовательная- Закрепление знаний по детской литературе
5. Лекция 27 февраля Нормы права Понятие отличительные особенности Структура правовой нормы Форма
6. Поэт и поэзия в творчестве Б. Пастернак
7. ТИПОЛОГИЯ КОНФЛИКТОВ 12
8. Соотношения неопределённостей Гейзенберга
9. У сукупності вони виступають як методи менеджменту ' способи здійснення управлінській діяльності для поста
10. министра принца Раннарита и возобновление в Камбодже вооруженного противостояния правительства и оппозици
11. Право Османской империи
12. і Аналізом функціонування громадської думки займається спеціальна соціологічна теорія ~ соціологія гро
13. Специалист-психиатр в уголовном процессе
14. 13 08 БКК 5614 3177 Зайцев С
15. 1505. Именно ему выпало завершить объединение русских земель вокруг Москвы
16. Город Всеволожск муниципальной услуги по согласованию переустройства и или перепланировки жилых помещен
17. ЗАКОНОДАТЕЛЬСТВО И ПРАКТИКА СРЕДСТВ МАССОВОЙ ИНФОРМАЦИИ
18. Курсовая работа- Калькулирование себестоимости продукции
19. Реферат- Характерные особенности речей французских юристов
20. Утверждаю Начальник Восточного окружного Управления образования Департамента образования г