Если у вас возникли сложности с курсовой, контрольной, дипломной, рефератом, отчетом по практике, научно-исследовательской и любой другой работой - мы готовы помочь.
Предоплата всего
Подписываем
11. Германиядағы тоталитаризм
Тоталитаризм (лат. totalіs – тұтастай, түгелдей) – деспотизмнің бір түрі. Тоталитаризм орнаған мемлекетте қоғам өмірінің барлық саласы биліктің бақылауында болып, адам бостандығы мен конституциялық құқықтары жойылады, оппозиция мен өзге саяси ой өкілдері саяси қуғын-сүргінге ұшыратылады. Тоталитаризмнің тарихи үлгілері КСРО-да Сталин, Қытайда Мао Цзэ-дун, Солтүстік Кореяда Ким Ир Сен режимі кезінде, фашистік Италия мен Германияда орнады. 1) қоғамның, жеке адамдардың өмірін деспоттық, авторитарлық — бюрократиялык мемлекеттің күшімен басқаратын қоғамдық-саяси құрылыс. Тоталитарлы саяси жүйе ең сорақы түрі — фашистік тәртіп; 2) саяси ой-жүйедегі тоталитарлық тәртіпті атқарушы бағыт.[1]
Тоталитарлы саясаттық жүйе - мемлекеттің қоғамға және жеке адамға толықтай, тұтас бақылау орнатуымен сипатталатын саяси жүйенің бір түрі. Оған тән ерекше белгілер: азаматтардың құқықтары мен бостандықтарының барынша бұзылуы; барлық деңгейдегі биліктің жоғарыдан тағайындалуы; билік бөлінісі принципінің жойылуы, яғни, биліктің барлық - атқарушы, заңшығарушы, сот тармақтарының тұтасып кетуі; басында көсемі бар бір ғана билеуші партияның болуы және оның мемлекетпен тұтасып кетуі; басқа партиялардың және ұйымдардың қызметінің ресми "қозғалыс" қызметімен алмастырылуы; қоғамның барлық мүшелеріне бір ресми идеологиялық доктринаның таңылуы; тек қана мемлекеттік нысандағы бұқаралық ақпарат құралдарының болуы, қандай да болмасын ақпараттың қатаң "сүзгіден" өткізілуі; үздіксіз әрі тұтастай зорлыққа негізделген мемлекеттік ұйымдасқан лаңкестік.
После прихода к власти Гитлера, термин «тоталитаризм» стал использоваться в адрес режимов Италии и Германии, причём сторонники фашизма и нацизма использовали его в положительном ключе, а противники — в отрицательном[20].
Согласно концепции А. Гитлера, общество и государство направлялись единой волей вождя ("фюрера"), которая не ограничивается никакими формальными рамками, в том числе и закона, обычая, традиции, порядка, субординации. По сути дела, речь шла о создании антиправового государства, в котором, институты государства и гражданского общества были лишь частично слиты.
С назначением Гитлера рейхсканцлером (главой правительства), согласно закону о чрезвычайных полномочиях, он, как глава кабинета министров, получил право издавать декреты, имевшие силу закона. Таким же правом был наделен и президент. Формально не был ликвидирован и высший законодательный орган - рейхстаг (парламент), хотя его заседания перестали созываться. Со смертью Гинденбурга в 1934 г.- был принят закон, согласно которому посты президента и рейхсканцлера были объединены, был учрежден пост "фюрера германского рейха и народа". С этого времени разница между законами и декретами исчезла, законодательные акты (эдикты), подписываемые фюрером, вступали в силу после их публикации в соответствующем вестнике. Поскольку Гитлер не любил дискуссий и совещаний, заседания кабинета министров созывались редко, а с 1938 г. вообще не проводились.